Bloggið
Ekki búin að gleyma ykkur
Við löbbuðum fram hjá Heilsuhúsinu á Laugaveginum í gær. Mig vantaði eitthvað smálegt og hugsaði með mér á ég að kaupa það sem mig vantar? Ég áttaði mig fljótt.......á laugardaginn get ég verslað í stærstu heilsubúð Evrópu (sem er líka stærsta matvöruverslun Evrópu...svo stór er hún)..... Hún ætti að duga ha ha.
Ég á eftir að setja inn myndir úr ferðinni, ætla að velja nokkrar úr til að birta hér. Svo þegar ég er komin út og búin að koma mér fyrir mun ég elda nokkrar afrískar uppskriftir sem bíða mín sem og aðrar sem ég er búin að safna í sarpinn en ekki búin að útbúa...nokkrar mjög spennandi (að mínu mati).....
En allavega, bara að láta vita að ég er á lífi.
4 ummæliKomin frá Afríku
Það eru svo ótalmargar myndir sem koma upp í kollinn eins og t.d. kameldýr að gægjast upp úr runna, zebrahestar og gíraffar í kallfæri, fílar að sperra eyrun í átt að bílnum, geitur á veginum og lítill rauðklæddur smali veifandi priki að reka þær yfir, beljur sofandi við vegkantinn, krakkar brosandi út að eyrum og veifandi höndunum til okkar, maður að keyra fólksbíl fullan af lifandi hænum í aftursætinu, skrautlega klætt fólk í messu utandyra, börn að skoppa gjörð, götusalar í myrkrinu að selja ýmsan varning við gasluktir og kertaljós, rauðklæddir og skreyttir Samburu stríðsmenn með spjót og sítt og leirborið hár, konur á gangi með vatn á höfðinu og í litríku kikoy (teppi) sem bærist í golunni eins og skikkja, strákar í fótbolta sem búinn er til úr uppvöfðum plastpokum og snærum, glansandi sveittir farandverkamenn sem eru í betra líkamlegu formi en allir líkamsræktarfrömuðir landsins en hafa aldrei á ævinni stigið fæti í líkamsræktarsal, fólk að selja mis grunsamlegan mat við vegkantinn í veikri von um að mis vitrir ferðalangar kaupi hann, hlaupandi smásalar við öll umferðarljós hlaðnir nauðsynjavörum eins og sólgleraugum og glo-in-the-dark hálsmenum, þakklátir krakkar á ABC munaðarleysingjaheimilinu að dansa og syngja með íslenska fánann við hún, kona að elda graut í reykmettaðri maniöttu (kofi úr kúamykju) í Samburu þjóðgarðinum, krakkar að þyrpast utan um ferðalanginn litla frá Íslandi í von um að koma við furðulega fyrirbærið, gististaður einhvers staðar í buskanum þar sem dýrahljóðin yfirgnæfa öll önnur hljóð, stórkostlega bragðgóður matur og svo ferskur og fallegur að unun er á að líta, fjöll allt um kring og grænar hæðir og hólar, litrík blóm og ávextir á öllum trjám. Ég þarf bara að loka augunum til að framkalla 100 myndir til viðbótar og þetta er bara lýsingin á nokkuð venjulegum degi á ferðalagi okkar.
Þetta gekk allt vel….eiginlega frá upphafi til enda, fyrir utan 24 tíma seinkun í upphafi, alltaf leiðinlegt að missa sólarhring úr fríinu sínu. Flugvallarhótel við Heathrow er frekar mikið að fölna í samanburði við áfangastaðinn. Litla skrípið var með eindæmum geðgott og rólegt. Daman er fædd í ferðalög og safarí og kvartaði aldrei nema þegar hún var sérlega svöng eða þyrst og þrátt fyrir kúkableiur og sjóðandi hita á daginn brosti hún framan í alla; fíla, bíla og ferðalanga. Það var líka alls staðar slegist um hana. Um leið og við komum á áfangastað var einhver innfæddur sem greip hana og hljóp með hana út um allar koppagrundir til sýningar. Fólk þarna um slóðir er líka einstaklega barngott og hreinlega elskar að kjassa og kyssa litla ferðalanga. Við vorum í góðum félagsskap með Borgari bróður, Elínu konunni hans og Mána og Steini sonum þeirra. Þeir eru einstakir drengir, ávallt að passa upp á litlu frænku sína og hugsa vel um hana, kurteisir, þægilegir og prúðir. Sannkallaðir sómamenn og frábærir ferðafélagar.
Maturinn sem við fengum var auðvitað alveg stórkostlegur og ég er heldur betur búin að fá nokkrar uppskriftir í vasann sem ég get ekki beðið eftir að deila með ykkur. Það er alveg sama hversu oft ég kem til Kenya og borða mikinn mat, ég læri alltaf eitthvað nýtt. Ég fann líka, ótrúlegt en satt a.m.k. 3 heilsubúðir á ferðalaginu. Eina fann ég, svo flotta í Nairobi og hún fékk mig til að hugsa hvernig stæði á því að heilsuvörur á Íslandi (sömu merki, sama innihald, sama magn) væru þrefalt dýrari en í Kenya? Hún var virkilega flott og með gott úrval af öllum vörum. Kíló af cashewhnetum (fallegum, hvítum, stórum og heilum fyrsta flokks cashewhnetum) kostaði um 1000 krónur. Sem dæmi. Kílóið hér kostar um 7000-9000 krónur (og það af brotnum, gráum, litlum, þriðja flokks hnetum). Einnig er svo magnað að borða alla þessa dýrðlegu ávexti, nánast beint af trjánum. Maður hreinlega horfir á ávextina spretta....bananar, mango, papaya, avocado, ástríðualdin, ananas...þetta vex allt í miklu magni og er svo GOOOOOOTTTTTTT. Líka langaði mig SVO að taka með heim nokkrar kókoshnetur (óþroskaðar) því vökvinn úr þeim er jú hollasti drykkur í heimi og kjötið getur maður notað í alls kyns ísa og eftirrétti. Þessar kókoshnetur fengust hér í góðærinu en síðan ekki söguna meir.
Nú er það næsti kafli í lífi okkar...flutningar til London. Jóhannes er búinn að fá vinnu og á að hefja störf 5. maí. Ég held áfram mínum störfum hér á landi sem og í Bretlandi, eins og ég hef gert síðustu árin þó ég verði meira og minna í Bretlandi auðvitað. Það er því lítill tími til stefnu og ég þarf bara að segja Hakuna Matata eins og þeir gera í Kenya.
Myndir koma síðar.
Africa here we come!
Litla skrípið er búið að fá mango, banana, avocado og papaya ásamt hrís- og hirsigrautum í tonnatali og er að sögn bróður míns eins og selur. Hún hefur því góðan forða til að vinna úr þarna suður frá.
Held að við séum við öllu búin! Africa, here we come!!!!
Skuldabréfshappdrættisvinningur
Næsta stopp - Afríka!!
Reyndar höfum við bara farið til fjögurra Afríkulanda af 53…þ.e. Kenya (ótal sinnum), Tanzaníu, Rwanda og Uganda. Þessi lönd hafa öll sinn sjarma og eru afar ólík (alveg eins og Danmörk og Ísland eru ólík). Rwanda er ólýsanlega fallegt land og þrungið spennu með sínum eldfjöllum, eldingum og magnþrunginni og hrikalegri sögu. Einhvern veginn héldum við öll í okkur andanum þessa daga sem við eyddum í Rwanda. Górillurnar voru auðvitað ógleymanlegar og malbikið fína næstum því ógleymanlegra!! Uganda minnist maður helst fyrir grænu fjöllin sem þakin eru telaufum og Matoke bönunum. Uganda er þægilegt og friðsælt og hefur fjölskrúðugt dýralíf. Tanzanía hefur auðvitað hæsta fjall Afríku og einnig höfum við verið í fjallaþorpi í Usambara í Tanzaníu sem var svo fallegt og svo afskekkt að mann langaði helst að eignast þar sumarbústað. Þar hittum við m.a. mann sem átti ljótasta og hrörlegasta hús“ í heimi, en líklega þó með fallegasta útsýni í heimi. Hann bjó í kofa (svona eins og maður sér á smíðavöllum barna) en hann hafði nánast ótakmarkað útsýni eins langt og augað eygði yfir fjöll, dali, og ár. Hann bauð okkur inn í stofu til sín og hún var bæði stofa og svefnherbergi, bekkurinn tötralegi með skítugu dulunum var bæði rúm og sófi og hann rúmaði tvo ef þeir beygluðu sig saman. Það var meira að segja blómapottur í gluggakistunni. Kenya er svo blanda af þessu öllu. Í Kenya má finna ótrúlegt dýralíf, hinn magnaða Masai Mara þjóðgarð, fjölbreytta menningu (eins og annars staðar í Afríku er töluvert um mismunandi ættbálka sem allir hafa sínar hefðir og sína sérstöðu). Í Kenya finnur maður líka hvítar strendur, tæran, bláan sjó og pálmatré, eins og við strönd Zanzibar (við Tanzaníu).
Alls staðar leynist saga, oft erfið en alltaf er það fólkið sem skilur eftir sig hvað mest í hjörtum manns. Alls staðar er stutt í bros. Fyrir mig, sem mataráhugamanneskju er ómetanlegt að fá að kynnast hefðum og siðum og uppskriftum fólksins í þessum löndum. Ég gef mig oft á tal við kokka eða bara fólk á götunni sem er að selja mat og auðvitað rek ég garnirnar úr vinum og kunningjum….hvaðan koma uppskriftirnar? getur maður fengið uppskrift?, hver er sagan á bak við fólkið? Hvar er hráefnið verslað inn? Svona hef ég fengið flestar afrísku uppskriftirnar mínar þó ég eigi auðvitað urmull uppskriftabóka frá Afríku líka. Mér þykir einna vænst um uppskrift að baunapotrétti einum frá Rwanda en hann fékk ég frá stúlku sem ég hitti á netkaffihúsi í Ruhengeri (rétt við rætur Virunga fjallanna). Ég spurði hana svo um matarvenjur og hún gaf mér uppskrift frá móður sinni. Það er ekki sagt berum orðum en það lá í loftinu að þessi stúlka var fátæk og móðir hennar hafði upplifað ýmislegt. Afríka er álfa öfganna og ég hef fengið besta mat í heimi í Afríku (borðaður á ströndinni við tunglskin, glampandi stjörnur og varðeld) og ég hef fengið versta mat í heimi í Afríku (og reyndar á Íslandi líka) í áðurnefndum fjöllum í Tanzaníu. Yfirleitt er maturinn í Afríku (sérstaklega Kenya) dásamlegur, eldaður frá grunni, enginn pakkamatur eða dósaopnari í nánd og fólkið tekur tímann í að matreiða hann (pole pole segir fólkið…hægt, hægt). Við höfum aldrei fengið matareitrun, okkur verður aldrei illt í maganum og við komum alltaf sprengfull af vítamínum heim enda eru ávextirnir sem maður borðar, beint af trjánum.
En eins og ég nefndi áður eru öfgarnar miklar og þar sem er ríkidæmi er alltaf sár fátækt. Við höfum fengið að sjá báðar hliðar, bæði sem ferðamenn og sem fararstjórar. Ég ætla samt ekki að tala um þá hlið hér…það væri efni í heila bók.
En já … svo ég snúi mér að umræðuefni dagsins. Við erum á leið til Kenya….að þessu sinni sem ferðamenn með Borgari bróður, Elínu, Steini og Mána. Við leggjum af stað 24. mars og komum aftur 11. apríl. Við litla fjölskyldan ætlum að fara með þeim í samfloti. Máni frændi minn (sem er svakalega skemmtilegur og góður strákur eins og bróðir hans Steinn) er nefnilega að fermast og hann fær ferðina í fermingargjöf. Svo er Borgar með ferðafyrirtækið sitt úti og við eigum góða vini þar sem við ætlum að heimsækja líka. Nú eruð þið kannski að reikna í huganum og hugsa…. bíddu….miður september……uuuu…hvað er barnið þeirra eiginlega gamalt“? Afkvæmið verður rúmlega 6 mánaða við brottför. Það er ekki hár aldur á ferðamanni til Kenya..eða eins og smitsjúkdómalæknir ungbarna sagði þegar ég talaði við hann hún er líklega yngsti íslenski ferðamaðurinn sem hefur farið til Kenya?“. Áður en þið sendið á okkur fulltrúa frá barnaverndaryfirvöldum hafið þá eftirfarandi í huga:
- Við höfum farið ótal sinnum til Kenya og þekkjum aðstæður vel.
- Við förum með Borgari og Elínu sem hafa farið með ungbörn til Kenya, m.a. umræddan Mána 9 mánaða í 3 mánuði og þau gistu í tjaldi allan tímann.
- Við verðum alls staðar á öruggum stöðum.
- Við verðum í traustum bíl með góðan bílstól.
- Við erum búin að ráðfæra okkur við lækna og hjúkrunarfræðinga sem eru búnir að gefa grænt ljós á ferðina.
- Við verðum alls staðar nálægt stórum sjúkrahúsum eða flugvöllum ef eitthvað alvarlegt kæmi nú upp á.
Við höfum gagngert verið að þjálfa litla skrípið undanfarna mánuði til að geta tekist á við svona ferðalag. Til dæmis:
- Hún hefur verið í svefnþjálfun frá 3ja mánaða. Við getum lagt hana inn, kysst hana góða nótt og labbað út. Hún sofnar yfirleitt á 2 mínútum. Hún sefur líka alla nóttina. Þetta er ekki heppni (nema kannski með lundarfar í henni) heldur búið að vera mjög strangur svefnskóli!
- Hún verður vanin á þá ávexti sem verða í boði (banani, mango, avocado, papaya..allt ávextir sem þarf að skræla) samhliða graut og auðvitað mjólkinni.
- Hún verður undir algerri smásjá hvað moskító og slíkt varðar. Sem betur fer er ekki mikið um skordýr en á kvöldin og morgnana er það moskítónet út í eitt (tökum nokkur með til öryggis) og langerma fatnaður.
- Hún mun fá ferðarúm sem hún mun venjast á að sofa í áður en við förum.
- Ég mun fara í Kringluna með vagn (hvað gerir maður nú ekki fyrir barnið sitt)…til að venja hana við að sofna í hávaða sem svipar til flugvalla.
- Við munum venja hana við að sofna lúra í bílnum (við höfum passað upp á að hún sofi ekki í bíl… hluti af svefnþjálfun… því svefn í bíl er ekki gæðasvefn).
- Allt það sem ferðamenn eru hræddir við, matareitrun, vatnsskortur, óhreint vatn, skordýr o.fl. erum við nokkuð með á hreinu því við þekkjum aðstæður vel (alls staðar eru verslanir með hreint vatn).
- Við erum líka meðvituð um hversu sólin er sterk (flestir Íslendingar taka aaaaaaallllt of litla vörn) og skrípinu verður dýft í fötu með sólarvörn á degi hverjum, oft á dag (svo gott sem).
Og margt fleira gæti ég nefnt en þetta er það helsta. Það erfiðasta og það sem ekki er hægt að sjá fyrir með hvernig viðbrögðin verða, er hitinn. Hann er aldrei auðveldur fyrir neinn en sem betur fer líður mér illa í sól og hita svo ég mun hvort sem er leita í skugga og lægra hitastig hvenær sem færi gefst. Ég mun koma hvítari en allt það sem hvítt er, til baka úr ferðinni…sem er í góðu lagi. Við erum svolítið rugluð…það er alveg ljóst….en lífið er jú til að lifa því.
Vá ….ég hefði getað sagt bara Við erum að fara til Afríku….“….ég GET bara ekki verið stuttorð hmmmmm.
Aðeins meira af söfnun en nú annars konar
Og enn meira af söfnunaræaráttu
Það góða við nestisbox er að ég get alltaf sagst vera að kaupa fyrir aðra en sjálfa mig og að ég sé bara að vera nýtin...t.d. "nei ég þarf þau fyrir nestið þitt Jóhannes". "En þú átt 20 alveg eins?"...."Nei þau eru ekki ALVEG eins, þessi eru t.d. með öðruvísi loki"....eða "Jú ég verð að kaupa þessi box til að frysta kökur í" (frysti eiginlega aldrei kökur en er mjög góður sölupunktur á Jóhannes.....eða "Það borgar sig margfalt að kaupa þessi box þó ég eigi alveg nákvæmlega eins box því ef þau eru öll í frystinum (þau kæmust aldrei öll fyrir) þá á ég ekki neitt box til að frysta afganga í"...."Er þá ekki best að tæma frystinn?"....."Nei það borgar sig frekar að kaupa fleiri box".....(fljót að stinga í körfuna áður en kemst upp um mig......)..eða...(fyrir 3 mánuðum)...."Ég þarf nauðsynlega að kaupa box fyrir afkvæmið til að frysta mat í"..."En hún drekkur bara mjólk?"...."Já en það eru bara nokkrir mánuðir í að hún byrji að smakka graut...", "Sigrún hún er bara tveggja mánaða"...."Allur er varinn góður Jóhannes" (hér var ég ekki svo sannfærandi held ég sem sást best á því hvað ég ÆTLAÐI að segja næst "En ég gæti fryst litlar kökusneiðar"....(en hætti við).
P.s. ....ég er búin að eignast tvær uppskriftabækur síðan ég skriftaði um daginn....
Meira af söfnunaráráttu
En já.....auglýsingin. Hún kveikti í mér. Ég fékk fiðring, svona eins og spilafíkill fær þegar hann sér spilakassa. Ég var búin að gleyma eða réttara sagt ýta þessarri áráttu aftast í heilastöðvarnar...þar sem ég geymi allt hitt sem ekki á að vera opinbert hehehe. Ég er nefnilega nestisboxafíkill. Auglýsingin sýndi tindrandi nestisbox, glansandi fín með grænu loki (ég á engin nestisbox með grænu loki). Ég er með heila skúffu í dýrmætu plássi í eldhúsinu bara undir nestisbox af öllum stærðum og gerðum. Hrund vinkona mín sendi mér tengil um daginn á sniðuga nestisboxasíðu og ég var að velta fyrir mér hvernig ég kæmi þeim öllum fyrir.....áður en ég svo sló sjálfa mig utan undir. Ég sannfæri mig alltaf um að ég þurfi fleiri box fyrir nesti og slíkt. Ég útbý gríðarlega margt sem ég svo frysti og svo fær Jóhannes auðvitað nesti í vinnuna í mörgum nestisboxum (smoothie, hnetubland, hádegismat, nasl o.fl.). Afgangs matur fer líka í box. Nestisboxin mín hafa líka farið með mér oft til Afríku og víðar. Svo þið sjáið að nestisbox eru nauðsynleg. Svo ég er ekki svo galin. Ég er svo skynsöm. Ég þarf nestisbox. Ég þarf nestisbox með grænu loki...þessi sem glansa svo fallega í auglýsingunni.
Íbúðaleit
Við höfum flutt svo oft á liðnum árum (og aðallega á milli London og Íslands) að við eigum ekki mikið af því dóti sem flestir safna að sér með árunum…svona eins og gasgrill, reiðhjól, garðyrkjugræjur (sbr. tilraun mín síðastliðið sumar), óþarfa föt, tímarit, styttur, bækur (nema matreiðslubækur sbr. síðustu færslu) o.fl. Við höfum reyndar verið dugleg að fara með föt sem við erum hætt að nota til Afríku þegar við erum þar á ferð. Svo hjálpar líka að ég hata að versla föt og er með ástríðufullt hatur á fataverslunum (ef ég þarf að kaupa eitthvað fyrir sjálfa mig). Ég er með þeim mun hamingjusamari í kokkabúðum og bókabúðum sem selja matreiðslubækur. Jóhannes er mun betri en ég í svona fatabúðum en útivistarbúðir eru búðirnar hans en þar gæti hann eytt heilu dögunum þess vegna (þó hann hafi auðvitað aldrei tíma til þess)…
En já aftur að íbúðum…..það sem mér leist best á af því sem ég hef verið að skoða á netinu, var á 25 þúsund pund vikan….(íbúðin var jú með svölum)…..Fyrir svoleiðis pening er eins gott að klósettpappírinn sé ofinn úr gullþráðum því 25 þúsund pund eru 5 milljónir og það var aðeins vikuleigan……Það er ekki alveg í okkar verðflokki….og eiginlega dálítið mikið langt frá okkar verðflokki. Eiginlega stjarnfræðilega langt frá okkar verðflokki. Við vorum mjög heppin síðast þegar við leigðum íbúð í London (Jóhannes datt inn á íbúðina eiginlega óvart) því við fengum gullfallegt húsnæði, í sætu húsi við sæta götu á frekar góðu verði með góðum nágrönnum og góðum eigendum. Við viljum eitthvað svipað…eða 3ja herbergja íbúð, miðsvæðis (sambærilega miðsvæðis og 101 í Reykjavík), við rólega og fallega götu, helst með svölum (eða stutt í almenningsgarð), með góðu eldhúsi (með stórum (og helst nýjum) ísskápi (er með fóbíu gagnvart gömlum ísskápum), uppþvottavél, góðum (og hreinum) bakaraofni og gaseldavél), ekki teppalagða, ekki á jarðhæð eða í kjallara, með snyrtilegu baðherbergi, nálægt þeirri lestarlínu sem tengir okkur við vinnu og Heathrow o.fl. Það er ekki verra ef sushistaður er í næsta nágrenni en ok ef ekki því ég get búið það til sjálf. Ef einhver veit um slíka íbúð endilega látið mig vita. Klósettpappírinn þarf alls ekki að vera úr gulli.
Söfnunaráráttan
Mig langar að kaupa mér skó oftar en tími ekki að kaupa mér skó á 30-40 þúsund (kannski að ég verði aftur duglegri í London). Föt eru líka ekki inni í myndinni því mér leiðist fatabúðir meira en allt. Ég safna heldur ekki pennum, hnífapörum, dúkkum, Georg Jensen eða neinu svoleiðis…ekki alveg minn tebolli. Við erum heldur aldrei með neitt aukapláss, hver fersentimetri er nýttur og við erum líka alltaf að flytja eitthvað. Þegar við flytjum aftur út þýðir það enn meiri niðurskurður á fylgihlutum því við munum ekki búa í stóru húsnæði. Það er því ekki pláss fyrir neitt umfram það sem við notum og þurfum.
Ég er eiginlega bara með eina söfnunaráráttu….og hún er matreiðslubækur. Ég fæ ALDREI nóg af matreiðslubókum. Fólk trúir mér ekki þegar ég segist, aðspurð langa í matreiðslubækur í afmælis- og jólagjafir (ár eftir ár). Mér er sama þó þær séu litlar, stórar, þykkar, mjóar, íslenskar, útlenskar, innbundnar, gormaðar, harðspjalda eða mjúkspjalda. Það er eiginlega fátt sem gleður mig meira. Eina skilyrðið fyrir því að ég vilji uppskriftabók er að hún hafi einhverjar myndir. Ég þoli ekki uppskriftabækur án mynda. Mér finnst sérstaklega að margar af þessum vegan (jurtaætu) uppskriftabókum sem maður skoðar vanti myndir. Einmitt bækurnar sem þurfa góðar myndir. Eina undantekningin frá þessu eru afrískar bækur (en ég á nokkrar af þeim) ég veit að fólk hefur ekki efni á því að standa í alvöru útgáfu og það er ekkert sem ég veit skemmtilegra en að eignast bók sem er með afrískum uppskriftum og styrkja um leið gott málefni. Þá skipta myndir auðvitað engu máli því ég veit að uppskriftirnar eru góðar. Þið getið því rétt ímyndað ykkur hversu glöð ég varð um helgina þegar mér áskotnaðist uppskriftabók frá Uganda með blöndu af uppskriftum m.a. afrískum (TAKK Elísabet!!!!!).
Það er brilliant að við séum að flytja. Það þýðir að ég VERÐ auðvitað að kaupa fullt af uppskriftabókum þegar við förum út því ég get jú ekki tekið þær allar með mér héðan. Mér finnst samt ég aldrei eiga nóg af bókum og ég er með alls kyns afsakanir (eins og ég hef áður bloggað um)…t.d. þessi er nú á útsölu eða það er 2 fyrir 1 eða ég vil nú styrkja þennan höfund eða myndin á forsíðu er svo falleg og mig vantar uppskrift að eplamuffins (ég á heilu bækurnar um eplamuffinsa). Bara þetta týpíska sem manneskja með fíkn tönglast á og afsakar sig með. En það skiptir eiginlega engu máli hversu slæm ég verð. Það er enginn jafn rosalegur í matreiðslubókaráráttunni og María vinkona okkar í London. Svefnherbergið hennar er yfir, yfirfullt af bókum. Hún skammast sín svo mikið fyrir áráttuna að aðeins fáir útvaldir fá að vita um bækurnar og HVAÐ þá skoða þær. Ég vissi ekki einu sinni um þetta safn fyrr en í fyrra (búin að þekkjast í 5 ár) því hún talar aldrei um það. Ég er ein af þessum útvöldu því ég skil hana SVO vel. Vandamálið (og það dýrðlega) við að búa í Bretlandi er að það er svo ALLT of auðvelt að láta senda sér bækur af Amazon. Með einum músarsmelli er bókin nánast komin í gegnum lúguna.
Allavega. Síðasta sumar gistum við hjá Maríu og manninum hennar og ég fékk að ganga að matreiðslubókaraltarinu. Hún vísaði mér veginn inn og það var reykelsisilmur í loftinu. Það var hálf rökkrað í herberginu hennar og hún dró svona spákonutjald frá (úr tréperlum). Við það féll sólargeisli á dýrðlegheitin. Ég féll á hnén, nánast. Frá gólfi og upp í loft, undir rúmi, við hliðina á rúminu…alls staðar voru bækur…bækur sem MIG langar að skoða og helst eiga. Það eru líka bækur hjá Maríu sem ég hef aldrei heyrt um og aldrei séð (það er eins og fyrir þann sem safnar frímerkjum að sjá sjaldgæft frímerki). Hún fór með mig í gegnum safnið og útskýrði bækurnar. Ég settist gáttið á rúmstokkinn og fletti nokkrum bókum. Ég sagði að ég skildi hana svo vel og hún þyrfti ekki að skammast sín (hér hefðum við getað verið tveir rónar að drekka kardimommudropa). Jú víst þarf ég að skammast mín sagði hún…ég er nefnilega rétt að byrja. Nei hvaða hvaða sagði ég…þú ert með nokkrar bækur úr flestum heimsálfum og helling um Ítalíu og Spán og Grikkland (hún er grísk). Já það er vandamálið…ég tek eitt land fyrir í einu og kaupi allar bækurnar sem til eru úr því landi….ég er bara búin með Ítalíu, Spán og Grikkland og ég kem ekki fleiri bókum fyrir (hér gætuð þið sett inn vínflöskur í staðinn fyrir bækur…ein fíkn fyrir aðra). Ég missti hökuna niður í gólf (og missti alveg kúlið í svona eins og 2 sekúndur) og við það roðnaði María sem sagði að hún vissi að hún ætti við vandamál að stríða. Ég klappaði henni á öxlina og sagði að þetta væri lítið mál…hún gæti geymt allar bækurnar hjá mér þegar við værum flutt og maðurinn hennar þyrfti aldrei að vita þó hún keypti nokkrar í viðbót. Meðvirk? Ha ég?
Það versta er….María sagðist hafa byrjað þessa áráttu AFTUR þegar hún sá litla safnið mitt þegar þau dvöldu hjá okkur um jólin 2006 hér á Íslandi. Hún sagðist hafa fallið og það illa. Hún á nefnilega alveg eins safn og ef ekki stærra í Ástralíu þar sem hún á íbúð líka. Hún hafði búið í London í 7 ár og ekki keypt sér matreiðslubók. Hún þurfti bara að sjá fallegu myndirnar og allar fínu uppskriftnar og BAMM...kolfallin. Ég er því svolítið samsek og eiginlega brjálæðislega ánægð með það þar sem það er nokkuð víst að við verðum nágrannar í London…ég hlakka til. Jóhannes segir að við eigum að opna bókabúð með matreiðslubókum. Aftur á móti eins og góðum fíkli sæmir læt ég þetta sem vind um eyru þjóta…ég á ekki við vandamál að stríða…Ég er mest hrædd um að maðurinn hennar Maríu og Jóhannes framkalli inngrip eins og gert er af aðstandendum fíkla..og þeir komi að okkur í herbergi Maríu, þar sem við erum við matreiðslubókaaltarið. Þegar þeir nálgast munum við særa þá út með myndum af súkkulaðimuffinsum eða kökum…og dansa svo stríðsdans með sleifar á lofti og hlægja brjálæðislega. Neibb…ég á ekki við vandamál að stríða.
