Tómatsúpa Höddu

Hadda Fjóla Reykdal hefur áður komið við sögu á CafeSigrun en hún er stúlkan sem hengdi miðann örlagaríka upp á korktöfluna í grafíkdeild Myndlista- og handíðaskólans.

Þetta var árið 1998 og ég kunni ekki einu sinni að sjóða pasta. Hadda Fjóla er myndlistarkona og ég þekki fáa sem hafa jafn gott auga fyrir litum og litasamsetningum og hún. Hún getur raðað litum saman á næstum því ljóðrænan hátt. Alveg eins og það er eitthvað óútskýranlega fallegt við fiðluverk Vivaldis...er eitthvað óútskýranlega fallegt við litameðferð Höddu. Hún er 4ra barna ofurdugleg móðir. Ég hef þá kenningu að oft séu myndlistarmenn gæddir meiri náttúrulegum hæfileikum í eldhúsinu en margur annar og ég held að það sé tilkomið vegna þess að myndlistarmenn sem þekkja vel inn á liti og litameðferð hafi næma tilfinningu fyrir hráefni í mat, hvað passar saman og hvað ekki, alveg eins og t.d. hvaða litir passa vel saman í málverki. Kannski er þessi kenning ekki 100% en ég veit að í tilfelli Höddu Fjólu er hún rétt því ég fékk þessa uppskrift að tómatsúpu frá henni og hún er eins og listaverk, full af djúpu bragði, ekki of sterkir tónar, ekki of afgerandi í einu bragði og vekur með manni svipaða tilfinningu og fallegt málverk. Súpan er frábærlega holl, full af andoxunarefnum og C vítamíni og hún verður bara betri á öðrum degi. Með súpunni fylgdi stutt innslag frá Höddu og ég læt það fylgja með:

„Þannig var að Lilja dóttir mín 8 ára vildi fá að elda sjálf. Fannst það ægilega mikið sport að fá að elda og velja matinn sjálf og átti ég bara að vera til taks.Valdi hún tómatsúpu, sem er mikið uppáhald hjá krökkunum. Mér leist bara mjög vel á það og fann einfalda uppskrift sem hún myndi ráða við að gera með minni hjálp. Ekki leið langur tími þar til vinkona hennar bankaði upp á og þá skyndilega nennti Lilja ekki að sjá um matseldina og lét mér það eftir. Ég var að mörgu leyti fegin af því þá hugsaði ég með mér „núna get ég laumað fullt af grænmeti í súpuna og svo maukað hana með galdrastafnum og tatatatammmm tómatsúpa börnin góð”. Málið er nefnilega að þó krakkarnir mínir séu orðnir ægilega duglegir að borða fullt af mat og mikið krydduðu, þá eru þau ekki mikið fyrir súpur og hvað þá súpur með fullt af grænmeti í. Ég hófst því handa og setti risastóran pott á helluna, tók fram allt girnilega grænmeti og galdraði fra æðislega góða súpu. Krökkunum mínum fannst súpan aðeins of sterk og viðurkenni ég að hún var pínu „fullorðins” á bragðið. Þegar ég bætti pínu vatni út á disk barnanna fannst þeim hún ekki eins sterk og voru hin ánægðustu með „tómatsúpuna” og uppljóstraði ég aldrei innihaldi hennar fyrir þeim.”