Grjónagrautur

Heitið á uppskriftinni ætti eiginlega að vera „Grjónagrauturinn hans Jóhannesar..en mín uppskrift er samt betri”. Málið er að Jóhannes kunni að elda grjónagraut þegar við byrjuðum að búa (en ég ekki, því ég kunni ekki einu sinni að sjóða pasta) og grjónagrautur var eitt af því sem ég bað hann stundum um að elda.

Við skiptumst algjörlega í tvennt með blessaða grjónagrautinn. Grjónagrautur er eins og trúarbrögð. Ég vil ALLS ekki hafa rúsínur í hafragraut, finnst það ekkert gott en Jóhannes var alinn upp við það og stendur gallharður á sínu. Ég vil hafa mjólkina vel fljótandi yfir og ég vil að mjólkin sé sjóðandi heit. Hann vill hafa grautinn hnausþykkan og svo setur hann kalda mjólk út á. Það er gjörsamlega allt rangt við hans útgáfu af grjónagraut. Þetta er eiginlega það eina sem við rífumst um..nokkurn tímann. Við rífumst aldrei en við getum röflað um grjónagraut út í eitt. Jóhannes er með uppskriftina sína alltaf á hreinu því hann eldaði svo oft grjónagraut heima hjá sér og ég verð að viðurkenna að það er fátt betra en heitur grjónagrautur á köldum vetrardegi (mín útgáfa auðvitað), það er BARA best. Það endar alltaf á því að við þurfum að sjóða grautinn í 2 pottum en þetta hefst allt að lokum og við brosum bæði út að eyrum með skál af rjúkandi grjónagraut í tveimur útgáfum. Ég nota hýðishrísgrjón (löng eða stutt) í grjónagraut (annars eru yfirleitt notuð hvít í grjónagraut).

Auðvelt er að gera grjónagrautinn þannig að hann henti fólki með mjólkuróþol sem og jurtaætum (enska: vegan) því það má nota hrísmjólk, möndlumjólk, haframjólk eða sojamjólk í staðinn fyrir nýmjólkina.

Þessi aðferð við grjónasuðuna er sú allra, allra besta OG sparar rafmagn og tíma því ekki þarf að standa yfir pottinum!