Bloggið

En já, jólin. Það er afskaplega gaman að upplifa jólastemmninguna í London vikurnar fyrir hátíðarnar og ég hef saknað hennar síðustu 3 árin. London er dubbuð upp í sitt fínasta púss og eftirvæntingin eftir jólaskreytingunum á Carnaby Street er alltaf mikil hjá mér og Jóhannesi (og fleirum). Nú þegar eru að potast upp jólaljós á Regent Street og Oxford Street. Starbucks býður upp á jóladrykkina sína, á Leicester Square er reist lítið tívolí og alls staðar eru fallegar jólaskreytingar, fólk með jólapoka og börnin rjóð í kinnum. Kosturinn við jólastemmninguna hér er að ekki einni einustu verslun dettur í hug að spila jólalög og þó að sum íslensku jólalaganna séu ágæt þá er yfirleitt sami jóladiskurinn í gangi í öllum verslunum svo að maður verður ágætlega heilaþveginn að syngja Jólahjól fram undir nýja árið. Kenny Rogers og Dolly Parton, Michael Jackson, Ivan Rebroff, KK og Ellen og nokkrir fleiri góðir kunningjar eru þeir einu sem eru leyfðir til spilunar á okkar heimili og það á fyrirfram ákveðnum tímum (hjálpar mjög ef smákökuilmur er í loftinu).

Það var fáránlega erfitt að pakka eldhúsinu niður. Svo erfitt að ég sá á eftir öllu ofan í kassa með trega….og ég handlék hvern hlut og þakkaði fyrir góða þjónustu í gegnum árin. Eldhúsið mitt, þó ekki væri stórt var vel skipulagt (þó í 100 ára gömlu húsi væri) og þægilegt að vinna í. Það var algjörlega fullbúið eftir margra ára söfnun og tækjakaup… Í raun er ég að byrja upp á nýtt því ég tók ekkert með mér þegar við fluttum. Ekki einu sinni sleif. Ísskápurinn og frystirinn í íbúðinni í London er samanlagt jafn stórt og frystihólfið á ísskápnum mínum hérna. Og það er erfitt fyrir manneskju sem eldar jafn mikið og ég geri. Við stefnum að því að færa okkur um set í janúar á næsta ári og þá verður stærri ísskápur forgangsatriði. Skítt með að ég þurfi að burðast með 17 kg upp á 3ju hæð nokkrum sinnum á dag (barn + kerru + innkaup) og það með ónýtt vinstra hné!

Það síðasta sem fór ofan í kassa var blandarinn minn en af því ég átti svo mikið af bláberjum ákvað ég að nýta þau og útbúa góða bláberjadrykki á meðan við vorum að pakka niður. Það gaf okkur góða orku, þó svo að maður virki alltaf dálítið kaldur og hjartveikur eftir á (með bláar varirnar). En ég er svo sem alltaf blá í framan úr kulda svo það er ekkert nýtt þar. Ég ætla að kaupa mér annan blandara þegar við eignumst pening og hann verður jafnvel kraftmeiri en Kitchenaid-inn minn sem er samt frábær. Eldhúsið mitt er á við lítið mötuneyti þegar ég fer af stað og það veitir ekki af iðnaðartækjum. En ekki það að maður þurfi svoleiðis græju í venjulegt eldhús. Ég gerði t.d. 400 uppskriftir á vefnum mínum með 2000 króna matvinnsluvél og jafn ódýrum blandara. Maður er bara svo fljótur að fara í gegnum svoleiðis tæki ef maður er að jaska þeim út eins og ég geri með mitt dót.

Það er annars búið að vera fínt að kíkja í heimsókn þó að ég sé að drepast úr kulda eins og alltaf. Ég er bara enn þá að venjast því að ökumenn svíni fyrir mig á aðreinum (þó það sé bara til að fara út af á næstu afrein), að fólk segi ekki afsakið við mig þó að það sé að rekast utan í mig með innkaupakerru eða barnavagn, að fólk standi í vegi mínum án þess að færa sig þó ég biðji um það…(kerlingar í slúðurkasti eru sérstaklega skæðar með þetta) og auðvitað háa verðlaginu sem er alltaf jafn mikið sjokk (sá kaffigræju sem kostar 24 pund í London en kostar 10 þúsund krónur hér, sem dæmi). Ég fór í heilsubúð í gær og fékk algjört hláturskast….svona taugaveiklunarhláturskast. Ég hef ferskan verðsamanburð og hann er h.r.i.k.a.l.e.g.u.r. Ég skil ekki hvernig nokkur vara selst yfir höfuð….kem því engan veginn í kollinn á mér. Það er reglulega dapurt.

Jóhannes kemur til Íslands aftur á laugardaginn og svo er það London á mánudaginn…Ég frétti af honum í morgunmat með Pluto, Mikka, Andrési, Lísu í Undralandi, Baloo og fleirum…er ansi hrædd um honum muni þykja morgunrútínan okkar óspennandi þegar hann kemur til baka; hafragrautur, lýsi, Cheerios, úfið hár og morgunpirra (í mér aðallega). Ég ætla allavega ekki að klæða mig í búning….no way!

En stundum er bara nauðsynlegt að bæta og breyta. Eins og í þessu tilfelli hér, uppskriftinni af fyrsta kexinu. Ég þróaði þessa uppskrift fyrir löngu síðan og hún heppnaðist líka svona ljómandi vel…og meira að segja mörgum sinnum eftir það. EN, þetta er EINA uppskriftin á vef CafeSigrun sem að notendur hafa ítrekað spurt mig út í…„Á kexið að vera hart?“, „Á það að vera fljótandi?“, „Hvers vegna lak kexið niður á næstu hæð í ofninum?“, „Á kexið að vera bragðlaust?“ o.s.frv, o.s.frv. Auðvitað hlusta ég á notendur og ég lagðist þess vegna í tilraunir og þær eru búnar að taka mig um hálft ár (þið getið rétt ímyndað ykkur hvað Afkvæmið er búið að innbyrða mikið af heimatilbúnu kexi ha ha). Þetta kex er algjört uppáhald hjá dótturinni og er ferlega gott þegar tennurnar eru farnar að láta á sér kræla. Er fínt í nestisboxið og á milli mála. Það inniheldur 1,5 mts af agavesírópi (og svo eplasafa með) á móti tæplega 100 gr af spelti svo það er alls ekki of sætt en mátulega til að það sé bragðgott.

Lesið innihaldslýsinguna í uppskriftinni fyrir nánari upplýsingar. Þetta kex er milljón sinnum hollara en ferköntuðu, þykku kexin sem gjarnan er troðið ofan í íslensk börn.

Ég vona að þessi útgáfa heppnist svona vel hjá ykkur líka!

Öfundsýkin stafar af öðrum grunni….matarlegum. Jóhannes verður í California og ætlar að fara á ALLA þá RAW (hráfæðis-) staði sem eru í boði. Þeir eru ekki fáir, og hvergi í heiminu er jafn mikið úrval af svona stöðum eins og þarna. Þeir eru hver öðrum girnilegri og ég gæti farið að grenja yfir því að missa af kræsingunum. Það er eins gott að hann leigi kælifrakt heim sem er með sýnishorni af öllum matnum. Það er of dýrt fyrir mig að fljúga með (við skoðuðum það) og ekki gaman fyrir Afkvæmið að vera í margra klukkutíma flugi fyrir þennan tímamismun og fyrir einungis 5 daga. Ef hún væri aðeins eldri væri það ekki spurning (hversu kúl væri ekki að hitta Mikka og Andrés í vinnunni hjá pabba?). En hún er of vitlaus enn þá. Þegar hún hættir að borða sand og eða hættir að festa sig inni í uppþvottavélinni má kannski skoða það.