Að baka með börnum er.......

......svo gefandi, börnin standa sitt hvoru megin við mann í svuntum og hræra í deiginu rjóð í kinnum og með krullur í hárinu, skríkjandi þegar mamma setur pínu deigklessu á nefið á þeim (heyrist í plötu ískra á fóninum)......

Ég á 19 mánaða og rúmlega þriggja ára. Ég segi það hreint út. Að baka með börnunum er erfitt. Mjög erfitt. Ég vissi ekki að börn væru með einbeittan brotavilja þegar kemur að spelti og sleifum. Eða að tilraunir yrðu gerðar á því hversu mikið af kókosolíunni kemst (í dropatali) í eggjabakka. Eða að börnum á þessum aldri myndi finnast fyndið að tromma í takt við Twinkle, Twinkle Little Star á hári hvers annars, með sleifum, með deigi á. Eða að ótrúlega spennandi sé að uppgötva hversu mikið af sesamfræjum kemst innan í samfelluna (og þar með talið ofan í bleiuna). Eða að baksturslögmál barna er að hella niður. Öllu. Þau eru sérfræðingar í aðdráttarafli jarðar. Þau prófa það við hvert tækifæri sem þau fá.

Nú er ég alin upp á þeim tíma sem Tommi og Jenni þóttu ekkert voðalegir og Lína Langsokkur þótti bara ansi sjálfstæð og sniðug stelpa. Eldhúsið var ekki staður fyrir krakka svona almennt og það sem fram fór í eldhúsinu, hefði alveg eins getað verið heilaskurðlækningar. Sem er kannski ástæðan fyrir því að ég kunni ekki að sjóða egg fyrr en um 25 ára. Og ég þurfti að kaupa mér sérstakan eggjasuðumæli til að setja í pottinn. Nú eru breyttir tímar og maður getur víst skaðað sjálfsmyndina og eitthvað meira ef maður lætur börnin ekki taka þátt í öllu í eldhúsinu. Svo þegar sonurinn varð 18 mánaða hætti ég að humma fram af mér hið óumflýjanlega þegar hann fór að draga stólinn að hlið stól systur sinnar, mjög ákveðinn í því að „hjappa, hjappa“ (hjálpa). Ég gat ekki lengur sagt honum að mamma væri bara að „skræla kartöflur“ þegar hann sá, augljóslega að stóra systir var með gómsætt carobdeig út að eyrum (og aftan á hnakka). Hann var ekki kátur (sjá mynd til útskýringar, hann er þessi vansæli í kjólnum).

Aftur og aftur segi ég við sjálfa mig (þegar frústrasjón levelið er komið í hæstu hæðir) að börnin sjá heiminn öðruvísi en við. Þeirra EINA verkefni í heiminum er að rannsaka hann. Og læra um hann. Og gera tilraunir. Maður lærir t.d. ekkert um egg nema ef maður fær að handfjatla þau, brjóta þau og klína þeim í systkini eða foreldri (eða svo tel ég sjálfri mér trú um). Allt í þágu menntunar.  

Ég vil að það sé á hreinu að ég elska börnin mín alveg heilan helling. Myndi henda mér fyrir strætó og flóðhest (þeir eru hættulegri en ljón) án þess að hika sekúndubrot. En að baka með þeim? Það reynir á. Það reynir mikið á. Nú er ég búin að baka með þeim helling og hér eru nokkur ráð til að fækka gráu hárunum aðeins:

Ef barnið er bara eitt, er þetta ekki mikið mál þannig séð, það er eitt á móti einu foreldri (eða fleirum). Ef þið eruð með 2 börn eða fleiri yngri en 4ra ára og þið, mömmurnar eða pabbarnir eruð ein heima og í baksturshugleiðingum......? Við skulum bara segja að það eru til betri hugmyndir.

Yfirleitt byrjar það þó svona, voða pent (sjá mynd):

En það endar yfirleitt svona:

Ef þið eruð nægilega kjörkuð til að ráðist í verkefnið:

Verið búin að undirbúa allt hráefni ÁÐUR EN þið farið að baka. Ekki hlaupa til að ná í kókosolíuna í miðjum bakstri....það er akkúrat þá, þegar þið snúið ykkur við, sem að börnin ákveða að búa til „snjókomu“ í eldhúsinu. Og EKKI saxa súkkulaði/hnetur o.s.frv. með 30 fingur sem ÆTLA að borða það sem saxað er. Þeim er slétt sama um að missa fingur, skammtímagróðinn er carob eða rúsínur og þau hafa enga þolinmæði til að bíða.

Hafið hráefnið ALLT úr seilingarfjarlægð. Á meðan þið hafið til vanilludropana (svæði A), þurfið þið að passa svæði B, C og D (munið að þið eruð að díla við 4 hendur og 20 fingur. Fótboltaleikur telur cirka 22 fótboltamenn/konur er það ekki? Hafið hugfast að þið eruð á miðjum vellinum).

Börn (sérstaklega þau sem eru nær 18 mánaða) hafa athyglisbrest á háu stigi. Þau hafa um 2ja mínútna úthald. Ekki reyna neitt eins og „hrærðu nú elskan í um 3 mínútur þangað til deigið nær að blandast saman“. Það eina sem 3ja ára barn heyrir er „hræra“ og á einhvern ótrúlegan hátt heyrir það líka „út um allt“ og „út á gólf“. Það yngra kýs auðvitað að sía allt annað út en „út á gólf“.

Setjið á þau litlar svuntur. Þær halda fötum hreinum og eru gott handfang þegar maður þarf að kippa börnunum frá t.d. logandi heitri bökunarplötu og sveifla þeim eins og ferðatöskum á færibandi í burtu frá hættunni.

EKKI og ég endurtek EKKI setja neitt á eldavélarhellurnar þegar þið bakið með börnum. Aldrei eru takkar meira spennandi (og t.d. skerbretti og skálar úr plasti í meiri hættu) en þegar 18 mánaða gamalt barn missir þolinmæðina yfir að hræra „fallega“ í speltinu (7.6 sekúndur). Ég tala af reynslu (gott að eiga súkkulaðibita upp í skáp fyrir svona móment-fyrir andlega heilsu foreldris).

Börn, sérstaklega þessi yngri hafa ekki vit á bakstri. Þau eru alveg jafn ánægð með að sulla svolítið (ég vísa aftur í þráhyggju gagnvart aðdráttaraflinu). Fyllið vanilludropaflösku af vatni og leyfið barninu að hella í stóra og stöðuga skál. Réttið því svo skeið (ég get nokkurn veginn lofað 2ja mínútna friði). Ef barnið er nær þriggja ára, segið þeim þá að þetta sé mjög mikilvægt fyrir það sem bakað er. Það er gulltryggt að skálin veltur en það er þó betra en að hún velti með rándýra kókosolíu.

Stúderið takta markmanna....sömu vöðvar og hreyfingar eru notaðir við að halda börnum, standandi upp á stólum, frá slysum.

Umfram allt, smakkið af sleifunum í lokin, finnið dásamlegu lyktina sem kemur við baksturinn, talið um allt sem þið eruð að gera (þó að yngra barnið sé meira upptekið af því að troða valhnetum í eyrun og/eða nefið á sér) og smakkið auðvitað í lokin og lýsið lofi yfir stórkostlegum árangri (þó meirihluti muffinsanna sé ekki ofan í holunum). Stoltið á ekki eftir að leyna sér í svip barnanna og það gerir allt ofantalið þess virði að reyna.