Sorglega brjóstagjöfin

Á fimmtudagseftirmiðdögum er eldra Afkvæmið ekki í leikskóla (til að spara pening) og í staðinn förum við á Stay & Play sem bæjarfélagið (Westminster) rekur. Ég tilheyri reyndar Camden (bý í Bloomsbury, þar sem Vanda og fjölskylda úr Pétri Pan áttu heima!) en ég má samt koma (hef sótt þennan stað í mörg ár). Þar mæta mæður (stundum feður, en afar sjaldan) með börnin sín og í öruggu og snyrtilegu umhverfi leika börnin sér. Plássið er ekki stórt en þessi vettvangur er gríðarlega mikilvægur fyrir foreldra (sérstaklega mæður) í hverfinu. Sumar af þessum konum eru mikið einangraðar og fara ekki endilega mikið út úr húsi, oft eru þær af erlendu bergi brotnar. Konurnar indversku sem reka staðinn fyrir bæjarfélagið eru englar og þekkja hvert einasta barn með nafni. Þær eiga í öllum börnunum pínulítið. Sumar af þessum foreldrum hafa ekki efni á leikskóla (enda fokdýr) og þetta er því griðastaður fyrir marga sem vilja spjalla með heitan tebolla.

Síðasta miðvikudag sat ég með börnin mín tvö og var svo til úti í einu horninu þar sem þeim finnst best að leika. Í hinu horninu, beint á móti mér sat bresk kona og var að vandræðast með barn sitt sem var 4ra mánaða. Barnið vildi ekki pelann og var ansi pirrað. Ein konan (vinkona) sagði „en að gefa því brjóst?“. Móðirin eldroðna og sussaði á hina. Það bættist önnur vinkona í hópinn og þær skeggræddu þetta í langan tíma á meðan barnið grét. Að lokum gafst móðirin upp, og faldi sig í horninu. Hinar konurnar tvær drógu upp teppi þannig að það huldi alveg móður og barn, ég sá ekki einu sinni hár móðurinnar. Konurnar tvær þurftu að sannfæra rennsveitta og eldrauða móðurina trekk í trekk um að enginn sæi neitt. Barnið sofnaði svo værum svefni.

Þarna voru einungis konur, allt saman mæður, hún var úti í horni, það var enginn að skipta sér af, barnið var sársvangt og pirrað. Mikið ofboðslega þótti mér þetta sorglegt. Nú er ég ekki að dæma foreldra sem gefa börnum sínum pela (ég veit manna best að fyrir því geta verið ástæður), heldur þessi feluleikur, þessi skömm, þessi vanlíðan. Móðurinni leið greinilega mjög illa yfir þessu og það er synd og ég skammast mín fyrir að búa í landi þar sem mæðrum þarf að líða svona. Ég er ekki að segja að búbbur úti á túni séu heillandi heldur (það er alveg millivegur). En ef barnið drekkur vært og sátt þessa mikilvægu næringu, hvernig í ósköpunum er hægt að líða illa yfir því? Er það krafa samfélagsins að þessi „verknaður“ eigi að fara fram úti í horni, á bak við tjöld, með skömmustusvip?

Ég fór að hugsa til baka þessi 2 ár sem ég hef mætt þarna.....ég man eftir einu skipti þar sem barni var gefið brjóst. Einu. Þarna mæta um 20 börn á hverjum fimmtudegi, ekki alltaf þau sömu og þar af tæplega helmingur innan við 12 mánaða. Það er auðvitað til í dæminu að móðurmjólkin sé sett á pela, en miðað við að í Bretlandi sé ein lægsta tíðni brjóstagjafar í heiminum, yrði ég hissa á því.

Ég tek skýrt fram að ég er ekki að dæma konur sem ekki geta gefið börnunum móðurmjólk af einhverri ástæðu (veit að það getur margt komið í veg fyrir það). Ég er einungis að setja út á að konunni eins og svo mörgum konum  í Bretlandi hafi liðið svona illa yfir þessu og það í þessu umhverfi þar sem meira að segja er skilti um að þessi „verknaður” sé í góðu lagi (því þið vitið...það þarf skilti).