Mamma gúsa róna!!!!

Ég er alltaf að flýta mér. Alltaf, alltaf, alltaf. Ég kom 5 vikum fyrir tímann í heiminn því ég var að flýta mér svo mikið. Ég stoppa sjaldan og Jóhannes segir stundum að ég sé eins og kólíbrífugl eða fiðrildi. Hann segir reglulega við mig: „hraði drepur” og svo dæsir hann þungan því hann verður þreyttur á að horfa á mig hreyfa mig. Það getur haft sína kosti. Maður kemur t.d. miklu í verk á stuttum tíma. Til dæmis getur maður sett í þvottavél, talað í síma og gefið Afkvæminu að borða, allt á sama tíma (svona eins og flestar konur og örugglega karlar líka). Á góðum degi gæti ég líka hent í muffinsa í leiðinni. Með Nr. 2 er enn meiri ástæða til að flýta sér. Koma þvotti í vélina, útbúa mat fyrir Afkvæmið, tæma uppþvottavélina, fara í búðina, þerra tár og rassa o.s.frv., o.sfrv. Ókosturinn er t.d. sá að ég er alltaf að brjóta glös, diska o.fl. drasl því hamagangurinn er oft mikill.

Á hverjum degi sæki ég Afkvæmið á leikskólann. Þetta eru ekki nema 5 mínútur sem maður labbar þaðan og heim. Leikskólinn sjálfur er staðsettur við lítinn leikgarð sem gerður var fyrir 8-12 ára börn og er mjög flottur. Þangað fara börnin reglulega út að leika en garðurinn er sambyggður leikskólanum. Börnin eru úti allan daginn, alla daga sem er hið besta mál. Á leið okkar fram hjá leikgarðinum hefur Afkvæmið spurt mig 100 sinnum...Róna? Róna? Róna núna? (Róna=Róla). Eitt leiktækið (þau eru öll mjög spes, úr við, köðlum, keðjum og voða náttúrulega og falleg) er hengirúm sem gert er úr köðlum þannig að það gætu legið tveir á því. Ég er alltaf að flýta mér og segi því yfirleitt „Ekki núna, kannski á morgun“. Einn daginn var ég fyrr á ferð en venjulega og ég vissi að Nr. 2 var í góðum höndum heima. Afkvæmið kyssti fóstruna bless og smeygði litla, þybbna lófanum í minn. „Róna? Róna?“ spurði dóttirin með von í röddinni. Ég vaaaaaaaar að fara að segja „Ekki núna, kannski á morgun“ en hikaði. Ég ákvað að gefa mér nokkrar mínútur. Afkvæmið leiddi mig um allan garðinn og við skoðuðum maura, laufblöð, steina og blóm. Hún leiddi mig svo að hengirúminu og við settumst á það báðar. Við róluðum dágóða stund og rauluðum lagstúf með. Ég horfði út undan mér og sá að dóttirin var brosandi út að eyrum. Hún horfði í augun á mér með þessum ljómandi, ólífugrænum augum og sagði „mamma gúsa róna!!!“ (knúsa mömmu í rólunni) og gaf mömmu sinni þétt faðmlag (eins fast og tæplega tveggja ára skott getur kreist). Bara fyrir það að hafa sest með henni niður að gera það sem er skemmtilegast í heimi fyrir tveggja ára....skoða heiminn og róla. Í 5 mínútur. Ég hef ekki alltaf tíma til að staldra við en ég geri það þegar ég mögulega get. Þvotturinn getur beðið.