Laugavegurinn: Hugmyndafræðileg ringulreið
Ég veit ekki alveg með Laugaveginn. Hann gerir mig ringlaða. Það er ekki vegna „mannfjöldans” eða vegna „aragrúa verslana” (því hvergi svimar mann jafn mikið af umferð og fólki eins og í London). Hann gerir mig ringlaða því í hvert skipti sem maður labbar hann hefur kaffihús/veitingahús eða ný verslun opnað og önnur lokað. Fyrir um 2 árum síðan labbaði ég stutta leið hvern dag frá heimili okkar í vinnuna og stundum kom það fyrir að verslun náði ekki að lifa af mánuðinn. Margar af þessum verslanir voru „concept verslanir” (sem ég hef aldrei skilið alveg þar sem allar verslanir hafa eitthvert (oft misgáfulegt) concept). Laugavegurinn er eins og æviskeið þjóðar; á meðan einn deyr, fæðist annar. Ég sagði fyrir mörgum árum síðan að Laugavegurinn væri eins og einn stór gjörningur, verslanir opna í nokkra mánuði í senn og loka svo eins og listaverki sem er ætlað að vera lifandi en aðeins til að njóta í skamms tíma. Hversu margir draumar ætli hafi brostið á Laugaveginum, hversu mörg bankalán ætli hafi verið fengin til að opna nýja verslun, hversu margar vinnustundir ætli hafi farið í að gera upp húsnæði? Hversu mikil streita ætli liggi að baki hverri einasti lokun og hverri einustu opnun? Mér hrýs hugur við tilhugsunina. Ég sagði einnig fyrir nokkrum árum síðan að það að opna verslun á Laugaveginum væri heimsins mesta bjartsýni. Í dag finnst mér það ekki flokkast undir bjartsýni heldur einhvers konar geðveiki.
Það er búið að gera margt gott fyrir Laugaveginn og m.a. búið að gera upp einhver hús þannig að þau eru nú eins og gulltennur í ljótum tanngarði en ég taldi a.m.k. 8 verslanir og 3 kaffihús sem hafa hætt/byrjað síðan í október. Það er akkúrat það sem gerir mig ringlaða. Ég sagði við Jóhannes þegar við vorum hérna í október…Hey mig langar svolítið að prófa þetta kaffihús, gerum það í desember! Nú er það farið. Ég sagði líka við hann í október… Hey manstu veitingastaðinn sem er hérna á næsta götuhorni og við aldrei búin að prófa en höfum alltaf ætla að gera? Förum á hann í desember. Nú er hann farinn. Ég veit ekki hvort mér á að líða eins og ég hafi verið svikin, eða eins og ég hafi verið göbbuð (því báðir staðirnir lofuðu æðislegum mat/æðislegu kaffi o.s.frv.). Ef ég hefði prófað staðina hefði mér líka liðið asnalega, sérstaklega ef þeir hefðu verið góðir og ég talað um þá við alla sem ég þekki. Það er svolítið eins og að lýsa fyrir útlendingum frámunalega fallegum Norðurljósunum og svo koma þeir og sjá engin tindrandi ljós á himni. Mjög mikið svindl.
Laugavegurinn gerir mig hugmyndafræðilega ringlaða og af því ég er ein af þeim sem þarf að sjá þráðbeinar ljósaseríur (annars líður mér illa) þá höndla ég hann ekki alveg. Ég veit aldrei hvar ég hef hann. Ég verð óörugg og veit ekki hvað er handan hornsins. Laugavegurinn er listaspíran í bekknum sem horfir út um gluggann og aldrei lærir heima. Hann er ættinginn sem alltaf er að skilja og kvænast aftur. Hann er vinurinn sem er alltaf að skipta um vinnu. Hann er pabbinn sem er aldrei heima. Hann er leikarinn sem alltaf er alveg að fara að meika það. Hann er bílasalinn sem er með díl aldarinnar (druslu) bara fyrir þig. Ég treysti Laugaveginum ekki og mér finnst ég þurfa einhvers konar meðferð eftir að hafa gengið hann. Held samt að fáum líði svona eins og mér…eða ég veit ekki um neinn annan.
P.s. Er búin að heyra nokkrum sinnum í útvarpi þegar ég er stödd í verslunum að útvarpsmenn segja “LaugaRvegurinn”…..meira að segja í auglýsingu…..really?
Ummæli
28. des. 2010
Þetta er flott pæling Sigrún! Held að ég skilji hvað þú ert að meina. Listilega saman settur texti.
28. des. 2010
hugmyndafræðileg snilld!
Þessi texti, EKKI Laugavegurinn ;-)
29. des. 2010
Mjög vel orðað, alveg sammála :-)