Bogið reikningsdæmi
Ég er alltaf að rífast yfir verðlaginu hérna...því það nær engri átt. Það munar gríðarlega á matvöru hér og í nágrannalöndum og allt of stórt hlutfall launa fer í mat (samt kaupi ég aldrei kjöt, eiginlega aldrei fisk, auðvitað aldrei vín, aldrei sælgæti, aldrei snakk/gosdrykki og í raun aldrei óþarfa). Ég hugsa þetta oft í sambandi við veitingastaði og í raun allar verslanir líka. Ég er búin að reikna dæmið frá A-Ö og ég fæ ekki séð...ég fæ bara alls ekki séð, hvernig dæmið á að ganga upp hjá þeim sem gerast svo bjartsýnir að opna eitt stykki veitingahús eða verslun hér á landi.
Þú hlýtur að þurfa að geta keypt inn á lágvöruverði (ekki hægt á Íslandi því verðlagið er skelfing, meira að segja í heildsölum). Það er ekki einu sinni nóg því þú þarft að reiða þig á fjöldann til að reksturinn borgi sig. Gallinn er bara sá að fjöldinn er ekki til staðar hér á landi. Ætli þeir sem fá þá bráðsnjöllu hugmynd að opna t.d. veitingastað í miðbænum, hugsi málið til enda eða er það bjartsýnin ein sem ræður rækjum? Sest fólk virkilega niður með reiknivél og penna og gerir viðskiptaáætlanir....? Svona miðað við hvað Laugavegurinn er tannlaus þá einhvern veginn held ég ekki. Einhvers staðar las ég að verið væri að nota verslunarpláss á Laugaveginum í peningaþvætti. Ég hef ekki nógu mikið vit á svoleiðis málum til að geta staðfest slíkt (og myndi að sjálfsögðu aldrei eiga við um alla). Þeir sem bíta á jaxlinn og halda áfram í bjartsýniskasti þurfa oftar en ekki að taka lán með rekstrinum og eru auðvitað að borga með honum, hækka vörurnar upp úr öllu valdi til þess að reyna að rétta úr kútnum og að lokum koma færri viðskiptavini og miðbærinn missir aðra tönn. Þetta sér maður nánast á hverjum degi. Ég kalla Laugaveginn oft Innsetningu (Art Installation) því í hverri viku opna nýjar verslanir og þær hverfa hratt...svona eins og tímabundið „listaverk.