Sister Sigrun er boðið í útskriftarveislu
Ég fékk tölvupóst áðan. Í tölvupóstinum áðan var boð í útskriftarveislu. Í Uganda. Löng saga.
Við Jóhannes höfum lagt okkur fram við að styðja góð málefni í gegnum tíðina. Við borgum t.d. mánaðarlega í WWF og styðjum strák í SOS þorpi í Brazilíu, höfum marg oft styrkt heimili munaðarlausra HIV smitaðra barna í Nairobi og auðvitað stutt dýr í útrýmingarhættu. Við höfum meðal annars "ættleitt" fjallagórillur, Síberíutígrisdýr, ísbirni og margt fleira. Önnur málefni styðjum við þegar þau grípa hug okkar. Síðustu árin höfum við einnig verið að safna í námsstyrk handa einhverju skólabarni í Afríku, helst Kenya því þar eru mestu tengsl okkar. Kona sem vinnur fyrir Borgar bróður ætlaði að hafa umsjón með styrkveitingu og velja heppilegan einstakling til náms. Við vorum búin að safna fyrir einu ári í framhaldsskóla þegar ósköpin í Kenya dundu yfir um síðustu áramót og allt í óvissu. Við ákváðum því að bíða aðeins.
Í febrúar á þessu ári fórum við svo til Rwanda og Uganda. Við stoppuðum í 2 nætur í Entebbe, Uganda. Eins og ég geri oft á þessum stöðum fer ég á rölt og spjalla við fólk. Mér finnst voðalega gaman að hitta á fólk og fá að taka myndir, fá uppskriftir og spjalla um daginn og veginn. Í Entebbe rakst ég svo á fjölskyldu sem var að bardúsa í garðinum. Ég gaf mig á tal við þau og spurði hvort ég mætti taka myndir. Það fannst þeim frábær hugmynd og þau stilltu sér upp í sparifötum, með djásn heimilisins (reiðhjól) og horfðu svo þung á brún sitt í hvora áttina (algengt þegar maður er að taka myndir af fólki sem er ekki vant myndatökum). Þeim fannst frábært að fá fjölskyldumyndir því þau höfðu ekki efni á að fara í ljósmyndastudio. Ég lofaði að senda þeim myndirnar á tölvupósti, fékk netfang hjá unglingnum og stóð svo við loforðið þegar heim kom. Það eru nefnilega allir með netfang þó engin sé tölvan. Það er farið á næsta netkaffi og þar er tölvupósturinn skoðaður. Við fórum m.a. á netkaffi í Rwanda sem var með svo gamlar tölvur að allir tölvunördarnir í hópnum fóru að skellihlægja. En þær virka og það er það sem skiptir máli.
Nú ég fékk svar í vor við tölvupóstinum sem ég sendi til unglingsins í Entebbe. Eins og kannski kom mér ekki á óvart, bar hann sig aumlega og langaði að fara í nám en átti ekki pening. Fátæktin er gríðarleg og tækifæri ekki mörg. Þegar von er til þess að eygja einhverja leið út, er sjálfsagt að reyna að fara hana. Ég tók mörg loforð af drengnum og gerði honum jafnframt grein fyrir því að peninginn yrði að nota í nám (tryggt með því að leggja beint inn á reikning skólans) og að hann yrði að vera duglegur og standa sig vel í skólanum. Ég er ekki hrifin af ölmusum heldur trúi ég því að lykilinn liggi í samvinnu, virðingu og menntun. Tækifærin koma ekki þegar verið er að ausa peningum frá Vestrænum þjóðum inn í Afríku (eins og hefur sannast) heldur byggja tækifærin á því að fólkið skapi þau sjálft og það gerir það með því að geta stundað nám og vinnu.
Drengurinn skráir sig til náms og tilkynnir að hann ætli að fara í 2ja ára nám í fatahönnun. Hann sendi okkur m.a. skannaðar upplýsingar í tölvupósti og jafn dásamlegt og það hljómar, þá var maur sem hafði skannast með. Við Jóhannes grétum úr hlátri þegar við sáum skjalið. En hmm hugsaði ég...væri ekki sniðugra að fara í viðskiptatengt nám....eitthvað "gagnlegt"?. Ég leit svo í eigin barm og áttaði mig á því að ég gæti víst lítið lagt línurnar...sjálf m.a. með menntun í myndlist. Ég sagðist líka myndi borga 90% af skólagjöldunum en rest þyrfti hann að afla sjálfur. Hann tilkynnti mér að hann hefði selt geiturnar sínar í næsta þorpi og nú gæti hann hafið nám. Ok greiðslan mín fór til skólans og drengurinn skráir sig í nám, alsæll.
Síðan þá hef ég fengið mörg falleg bréf þar sem ég er blessuð í bak og fyrir og allar bænir heimsins eru þuldar upp mér og Jóhannesi til handa. Kann ekki við að segja þeim að við séum mestu trúleysingjar sem fyrir finnast á jarðkringlunni. Algjör óþarfi og ágætt að láta blessa sig svolítið.
En svo ég komi mér að efninu loksins. Ég fékk sem sagt í dag tölvupóst frá eldri systur drengsins. Ég heiti alltaf "Sister Sigrun" í þessum bréfum. Fyrst kom 100 orða blessun, við tók annar skammtur af þökkum og að lokum tilkynnti systirin mér að hún hefði ráðlagt bróður sínum að fara frekar í hárgreiðslu sem tæki styttri tíma og væri ódýrara nám. Gott og vel. Hún sagði líka að hann myndi örugglega fá vinnu fljótt eftir námið. Hún sagðist líka lofa því að halda drengnum á beinu brautinni og koma í veg fyrir að hann lenti í rugli eða vondum félagsskap. Hún bauð mér að lokum í "graduation party" heim til þeirra. Efast nú um að ég verði á staðnum en lofaði að kíkja við ef svo væri. Ég er búin að ákveða að gefa honum tölvunámskeið ef honum gengur vel í náminu. Held að það sé besta útskriftargjöfin og svo kannski einhver vasapeningur með.
Það er óskaplega gaman að geta gert eitthvað fyrir aðra, sérstaklega þegar tækifærin eru ekki mörg eins og þarna er. Það er líka gaman að styrkja einhvern sem maður hefur hitt en ekki bara borga pening út í bláinn. Við höldum alveg örugglega áfram að styrkja krakka til náms og ég er að hugsa um að styrkja stúlku í Afríku næst enda eiga þær alltaf erfiðara uppdráttar í þessum löndum en strákarnir. Sjáum til.....hver veit hvern maður hittir næst á ferðalagi!!
Ummæli
09. ágú. 2008
en yndisleg bloggfærsla; hittir mann beint í hjartastað
11. ágú. 2008
Æðisleg færsla. Takk fyrir að deila henni með okkur. Það er ekkert smá gefandi að geta hjálpað einhverjum á einhvern hátt.