Bloggið

Ég er búin að rölta aðeins um nánasta umhverfi. Allir sem einn tala við mig ungversku. Í öllum búðum, í lyftunni, úti á götu, (ég missti hatt Afkvæmisins úr höndunum og einhver maður kom hlaupandi á eftir mér og þuldi upp eitthvað á ungversku). Í gær var ég á gangi og það komu tvær konur blaðskellandi. Önnur þeirra stóð til hliðar svo ég sá hana ekki vel og hin stóð fyrir framan mig og þuldi mikla romsu upp. Svo brosti hún og beið eftir svari...sem kom auðvitað ekki því ég brosti bara og sagðist ekki skilja neitt. Hún horfði á hina og gerði svona „skera á háls“ merki og ég hélt að nú fengi ég það óþvegið. Ég tók þá eftir myndbandsupptökuvélinni sem hin hélt á. Hún ætlaði ekki að skera mig á háls heldur var hún að biðla til hinnar um að stoppa upptökuna. Konan sagði eitthvað meira, hló svo og labbaði í burtu með myndbandsupptökukonuna í eftirdragi. Ég missti þarna líklega af mínum 15 mínútum í ungverskri frægð.

Búðarferðir eru svolítið ævintýri í landi sem maður þekkir ekkert. Ég fór í litla kjörbúð í gær og reyndi að giska á innihald þess sem ég setti í körfuna. Þetta er mun erfiðara en t.d. í Kenya þar sem allt er á ensku og Swahili sem ég skil þó krafl í. Ég get alveg viðurkennt að það að vera grænmetisæta í landi pylsanna og kjötfarsins er áskorun. Sem betur fer eru áskoranir skemmtilegar. Það eina sem ég veit hvað þýðir á ungversku er sykur og kjöt. Sumir læra strax hvernig maður pantar bjór í því landi sem þeir eru ferðamenn í, ég læri hvernig maður á að forðast sykur og kjöt. Áherslurnar eru greinilega mismunandi he he. Ég raðaði í körfuna nauðsynjum eins og mjólk, avocado, gulrótum, vatni, rúsínur úr lífrænni ræktun o.fl. Heilsuhillan samanstóð reyndar bara af 3 vörum; rúsínum, glúteinlausu pasta og tyggjói. Þetta var pínulítil búð og öryggisvörðurinn elti mig nánast á röndum sem mér fannst hrikalega óþægilegt því ég er ekki týpan til að stela úr búð...og ykkur myndi ekki gruna það heldur, lítil, ljóshærð, með sítt hár og brún, saklaus augu. Mér finnst allir karlmenn í Búdapest geta verið skúrkar úr James Bond mynd og hefði haldið að þeir væru grunsamlegri en ég (ég veit að þetta eru fordómar). Það var nóg af James Bond-skúrkalegum karlmönnum í búðinni en öryggisvörðurinn var ekkert að pæla í þeim. Ég tók reyndar eftir því miðja vegu að hann var svona upptekin af því að skemmta litla dýrinu og ég hefði líklega getað hreinsað allt úr búðinni.

Á kassanum tók við vörunum kona sem var allt sem ég hefði búist við af eldri, ungverskri konu, með snúð í hárinu, brún í framan af sólinni, með krummafætur í kringum ljós-brúngræn augun sem voru með dökkri umgjörð (Ungverjar hafa afar fallegan augnlit margir hverjir), svolítið brúnar tennur vegna reykinga en brosandi. Nema ég hefði ekki búist við að sjá hana drekka kaffi svona á meðan hún var að afgreiða. Hún talaði ungversku við mig allan tímann (líklega um daginn og veginn). Ég brosti bara. Þegar kom að því að setja vörurnar í poka vandaðist málið því það voru engir pokar. Það var löng röð fyrir aftan mig og ég klóraði mér í hausnum. Vörurnar voru á víð og dreif um færibandið og allir að bíða. Ég vissi sem sagt ekki að ég þyrfti að setja vörurnar ofan í körfuna aftur, fara með körfuna á innpökkunarborð og setja vörurnar þar í eigin poka. Ég flýtti mér sem mest ég mátti og sneri bara kerrunni við á meðan svo röðin gæti skemmt sér við að horfa á Afkvæmið. Sem röðin gerði...öll sem ein, með öryggisverðinum í fararbroddi. Það vantaði bara tónlist undir og að allir væru samtaka í dansi.

• ...að krossa fingur og vona að tölvan fari í gang á morgnana (hver dagur er óvæntur sigur..kveikir hún á sér, kveikir hún ekki á sér?)
• … að vera pirruð yfir því að geta ekki horft á video (hún getur bara alls ekki sýnt þau)
• … að naga neglurnar ef ég óvart kveiki á videoi (því það þýðir endurræsing og þá er aftur að krossa fingurna og vona að hún fari í gang)
• … að ákveða að morgni hvort ég ætla nota vafra EÐA opna Powerpoint (ekki hægt að opna bæði forritin í einu)
• … að bíða í a.m.k. 3 mínútur frá því ég opna vafra þangað til hann birtist (er svo lengi)
• … að vera leið yfir því að geta ekki unnið ljósmyndir úr nýju myndavélinni (höndlar þær ekki)
• … að reyna að finna takkana sem dottnir eru af eða reyna að festa þá sem eru lausir (sem betur fer kann ég fingrasetningu því annars væri ég illa stödd)
• … að hafa áhyggjur af því að horfa allt í einu á svartan skjá (því ég vogaði mér að opna Facebook)
• … að ákveða a.m.k. 30 mínútum áður en ég hætti í tölvunni hvenær ég ætla að slökkva á henni (því það tekur svo langan tíma)
• … að vera viss um að það sé þyrla að lenda fyrir utan gluggann (vegna hávaðans í henni)
• … að reyna að fela tölvuna ef koma gestir (því ég skammast mín of mikið fyrir hana)
• … að taka æðiskast þegar ég er að vinna og er að skila af mér verkefnum og á síðasta snúningi (ég get orðið galin)
• … að taka afrit af vinnu gögnum hverjar 5 mínútur (því harði diskurinn hlýtur að vera að hrynja)
• … að vera viss um að ef innbrotsþjófar ætluðu að grípa tölvuna að þeir myndu lyppast niður úr hlátri (og skil það mjög vel)

Það sem okkur fannst þó alltaf lang fyndnast var fólkið sem gengur (þrammar ekki) Marylebone. Þar eru alls kyns búðir fyrir svona heldur efnameira fólk. Til dæmis er þar White Company sem er eins og gullhúðuð og demantsskreytt IKEA. Þar inni er allt hvítt, ljósblátt, ljósbleikt, ljósbrúnt, úr cashmere, hör og 100% egypskri bómull með alvöru þráðum (thread count). Þvottapoki getur alveg kostað 3000 krónur. Þetta er ein af uppáhaldsbúðunum mínum og ég tími samt ekki að kaupa neitt í henni. Reglulega fer ég þangað inn til að þefa af kertunum sem kosta 5000 krónur og snerta rúmteppin sem kosta hátt í hundrað þúsund á núverandi gengi. Búðin er dýrðleg. Í búðinni eru aldrei konur/foreldrar með organdi börn í eftirdragi, í flíspeysum og með hor. Nei þar inni eru bara konur í mokkasíum og ljósbrúnum bómullarbuxum, með bleikar cashmere peysur á öxlunum, sem ekki eru snjáðar eða þæfðar. Konurnar eru ljóshærðar með rennislétt hár, ljósbrúnan hörundslit eftir síðasta skíðafríið/siglinguna/sólarströndina og neglurnar eru með franskri áferð. Þetta er svona fólk sem fer á skútur og kann að sigla (meðfæddir hæfileikar) en fær aldrei úfið hár. Karlarnir eru líka í mokkasíum, í dökkbláum buxum og bláröndóttum skyrtum, með dökkbláar cashmere peysur á öxlunum, sem ekki eru snjáðar eða þæfðar. Þeir eru allir með dökkt hár og krullur, sem liðast aðeins yfir ennið. Fólkið hlær í lágum tónum (því það er svo siðmenntað). Það hefur alltaf nógan tíma (því barnapíurnar eru heima með börnin) og það talar um að fara í lönsj einhvers staðar í hádeginu. Það kyssir líka út í loftið þegar það heilsast. Fólkið er aldrei með gubbubletti á fötum eða aðra bletti og aldrei skrámur eða brotnar neglur. Ef börnin eru með (sem er sjaldan) má gjarnan finna fjölskyldurnar á Starbucks Marylebone, líklega eina Starbucks með salerni þar sem ekki er gert ráð fyrir eiturlyfjafíklum (alvöru speglar, ekki járnplata og ekkert blátt ljós). Þar er heldur aldrei pissulykt því Marylebonekarlarnir pissa aldrei út fyrir. Marylebonebörn eru alltaf með spékoppa og krullur; drengirnir með dökkar krullur og stúlkurnar með ljósar krullur. Stúlkurnar eru alltaf í hvítum bómullarkjólum og þeir eru alltaf drifhvítir. Það er alltaf sól þegar Marylebonefólkið er úti við og öll börnin eru vel upp alin og þau hlægja lágt. Þau rífast ekki, þau segja Please og Thank you og Pardon og þau sparka ekki í hvort annað, né foreldra sína sem eru ávallt niðursokkin í helgarblöðin (fjármála- og fasteignahlutann).

Mig dauðlangar að búa í Marylebone en þær íbúðir sem við höfum skoðað í Marylebone eru á verði sem myndi þýða að við værum starfandi á gangstéttum borgarinnar…..ekki alveg að gera sig. Ég held samt að ég yrði aldrei gjaldgeng hvort sem er. Ég brýt hluti, ég er alltaf með trilljón bletti á fötunum, er oft tætingsleg um hárið, er oft með brotnar neglur, örugglega með grenjandi, horugt smábarn í eftirdragi þegar þar að kemur (reyndar grenjar sjaldan en alltaf með hor), er stundum í flíspeysu (ekki oft samt og hún er ekki svo ljót), alltaf í snjáðum fötum og snjáðum skóm, missi mat niður á mig….o.fl. Það eina sem ég hef sem passar undir Marylebone staðlana er að ég er hljóðlát og tala í lágum rómi yfirleitt. En ekki af því að ég er siðmenntuð heldur af því að ég er óttaleg mús.

Það væri synd að segja að vandvirknin væri að drepa Breta. Að minnsta kosti þegar kemur að skammtímaleiguhúsnæði. Við erum í ágætis húsnæði reyndar, svo sem ekki mikið hægt að kvarta yfir því, er á 4ðu hæð með minnstu lyftu í heimi (það komast bara 2 fyrir í henni í einu). Það er líka frekar kalt í íbúðini miðað við að hún er svona ofarlega og það er t.d. gat og kaldur blástur undir gluggasyllunni í herberginu og enginn að pæla í því að loka gatinu þó það kosti lifur og lungu að kynda húsin. Gluggatjöldin ná heldur ekki niður og orkueyðslan því mikil þar. Hlutir sem maður myndi augljóslega laga ef maður byggi lengur en í mánuð á staðnum en er alveg sama um ef allir reikningar eru innifaldir. Íbúðin er snyrtileg og hrein, nema hvað í íbúðinni er allt sem hefði þurft að laga almennilega, teipað (límt). Gólflistarnir eru teipaðir niður með glæru teipi. Hluti af gereftum er teipaður fastur. Einn stóllinn er teipaður saman. Skaft á hníf hefur fengið sömu meðferð. Það glittir í teip á sturtuhenginu. Harmonikkuhurðin inn í eldhús er teipuð aftur. Í dag kom viðgerðarmaður vegna þvottavélarinnar sem lak. Hann dró fram teipið „við teipum þetta bara“. Hann hefur greinilega séð efasemdarsvipinn á mér því hann sagði „engar áhyggjur, þetta er extra sterkt teip, hannað fyrir vatn“. Ég glotti. Mér er alveg sama þó þvottavélin leki, bara ef hún dugar þennan mánuð. Ég er bara glöð að ég þurfti ekki að kalla til lækni í neyð...hann hefði líklega mætt með UHU....eða glært teip.

Eins og áður sagði erum við á afar góðum stað, svona miðað við uppáhalds, uppáhalds heilsubúðina mína. Mér fannst heldur ekki leiðinlegt að fara inn í matvöruverslunina hérna í hverfinu því inn í henni er Starbucks {Hrund....þú finnur ekki svoleiðis í Bónus þarna fyrir austan ;] Ég rölti því með innkaupin heim (meðal annars kíló af lífrænt ræktuðum gulrótum á 99p eða um 200 krónur á núverandi gengi) og drekk latte í leiðinni. Það finnst mér allt í lagi. Ég get ekki sagt að ég sakni þess að versla í matinn heima, í Bónus, Krónunni eða hvað þessar búðir heita allar. Það var fátt sem ég hataði meira og af jafn mikilli dýpt og búðarferðirnar. Ég nánast táraðist í hvert skipti sem ég eyddi peningunum mínum. Ég áttaði mig líka á því þegar ég skoðaði Delicious í dag (eitt af uppáhalds matarblöðunum mínum), að tilboðin sem eru í gangi, eiga núna við mig. Ég fékk póst áðan frá Japan Centre (ein af uppáhalds búðunum mínum í London) að tilboðið á sushi hráefni, gæti ég nýtt mér. Ég get farið að skoða alla spennandi veitingastaðina, allt spennandi hráefnið, allar nýju matarbúðirnar. Ég bý nefnilega á staðnum og þarf ekki lengur að láta mig dreyma. Það er eins og ég hafi farið í leiser aðgerð á augunum og sjái loksins skýrt aftur. Þokan fyrir augunum er farin. Þó að allt sé teipað saman í Bretlandi klikka gæði á hráefni og matvöruverslunum ekki.

En núna er ég grasekkja. Fyrsta daginn hans Jóhannesar í vinnunni var hann sendur til Budapest. Þetta verður langur fyrsti dagur í vinnunni því hann verður fram á föstudag. Við mæðgurnar erum því einar heima en það er allt í lagi því ég hef Starbucks, uppáhalds heilsubúðina mína, uppáhalds matarblaðið mitt og fullt af lífrænt ræktuðu grænmeti og ávöxtum til að japla á. Ég ætla ekki að fara í heilsubúðina á morgun því starfsfólkið er farið að kannast við mig. Einn kinkaði kolli til mín í gær. Sem mér fannst fyndið því þetta er jú stærsta heilsubúð Evrópu. Það sama er upp á teningnum með Jóhannes þegar við förum í útivistarbúðir hér í London.

Við erum óðum að koma okkur fyrir þó við séum í skammtímahúsnæði. Búin að eignast mína fyrstu matreiðslubók (húrra!!!!). Moroccan and the Foods of North Africa. Hún var gjöf frá Jóhannesi svo hún telst ekki með...ekkert frekar en nestisboxin sem ég keypti um daginn sem eru svo venjuleg að þau teljast ekki með í nestisboxainnkaupum.