Bankamál

Bankamál í Bretlandi eru óheyrilega fyndin og flókin. (Það tekur marga, marga mánuði í fyrsta lagi að fá bankareikning en til þess þarf maður íbúð. Til að fá íbúð þarf maður vinnu. Til að fá vinnu þarf maður bankareikning og svo mætti endalaust telja áfram). Maður getur þurft að bíða í 3 mánuði eftir debetkorti. Það er ekki hægt að skipta gjaldeyri í banka nema að vera með bankareikning. Það er ekki hægt að skipta bankaávísun á sínu nafni nema að vera með bankareikning, þó maður sé með passa. Til að taka út meira en 1000 pund af reikningnum sínum þarf maður passa.

Ég tek ofan af fyrir svindlurum sem ná að hala inn peninga með alls konar brögðum í gegnum bankana. Þeir hljóta að vera fluggáfaðir og ótrúlega klárir. Ég keypti á netinu í morgun fyrir 400 pund (flugferð) sem er frekar mikið fyrir eina færslu svo sem þar sem yfirleitt er ég ekki að nota það í dýra hluti. Ég notaði debetkortið mitt. Ég fór í búð í hádeginu og þar var kortið mitt stoppað og afgreiðsludaman þurfti að hringja í bankann til að spyrja hvort að kortið mitt mætti fara í gegn. Konan í bankanum talaði heillengi við afgreiðslukonuna, bað svo um nafnið mitt (tók heila eilífð að stafa það) og bað að því loknu um að fá að tala við mig. Hún spurði mig alls konar asnalegra spurninga eins og t.d. hvar ég hefði notað kortið mitt í júní á síðasta ári (hver í rassi man það eiginlega?). Ég sagði samt UK og Ísland líklega. Þá spurði mig hún um götuheiti á Íslandi (WHY?). Ég tók erfiðustu götuheitin sem  mér datt í hug þá sekúnduna og glotti við þegar ég sagði: "Bræðraborgarstígur" en það gæti líka verið "Skólavörðustígur", jafnvel "Bergstaðastræti". "Can you spell that" svaraði konan. Þá spurði hún mig hvar ég byggi í Bretlandi og að ég ætti að nefna götu í nágrenni við mig en ekki götuna sem ég byggi við. Bankakonan talaði svo aftur við afgreiðslukonuna sem hleypti kortinu loksins í gegn. Ok, svo er ég komin út, búin að fá mér kaffi og svoleiðis og þá er hringt í mig. Það er einhver önnur kona sem spyr mig alls konar öryggisspurninga þ.e. hvar ég hefði notað kortið mitt í morgun, hvort það hefði örugglega verið ég, hverjar færslurnar hefðu verði, hversu háar, svo þurfti ég að gefa upp leyniorð og ég veit ekki hvað.

Ok, heima á Íslandi hringir maður og biður um að láta hækka yfirdráttarheimild á debekorti og maður er bara spurður um kennitölu. Það er hægt að opna milljón bankareikninga ef maður er með kennitölu. Maður getur millifært heilu milljónirnar án þess að spyrja kóng né prest. Maður getur farið í bankann heima á Íslandi með útlent kort (geri þetta í hvert skipti sem ég er á Íslandi) og tekið út peninga og það er ekki einu tékkað á undirskrift. Í búðum er ALDREI litið á undirskrift. Í UK er maður með PIN númer sem maður þarf að slá inn þegar maður kaupir eitthvað.

Eins og ég segi.. ég dáist að þeim sem kunna að svindla. Þeir hljóta að vera gáfaðir.