Bloggið

Þegar við fluttum í húsið okkar hér á Íslandi, leið ekki á löngu þangað til við áttuðum okkur á því að við áttum nágranna. Þegar börnin fóru út á pallinn einn góðviðrisdaginn fóru hundar nágrennisins allt í einu að gelta....allir í einu. Þeir hafa heyrt hátíðnihljóð úr börnunum sem við ekki einu sinni heyrðum. Eldra afkvæmið var bitið af býflugu (já býflugu, ekki geitungi, og ekki vespu) í leikskólanum í London. Síðan þá var hún skelkuð. Ég kenndi henni þó fljótt að svarta flugur gera yfirleitt ekki mein, bara þessar röndóttu, helst þær sem eru mjóar. Fyrir 3ja ára haus meikaði engan sens að mismunandi litir flugna þýddu mismunandi geðsveiflur og skapbresti þeirra. Flugur voru bara flugur og undan þeim bar að skrækja. Sá 2ja ára fylgdi auðvitaði í kjölfarið og þegar hann sá flugu þeyttist hann áfram (svona eins og 2ja ára börn þeytasta áfram) með hárið lárétt í loftinu (hann neitar að láta klippa hárið).

Svo nábýlið við suðandi býflugurnar á pallinum var okkur til ama. Að okkar mati. Þær suðuðu stanslaust og voru afar iðnar. Feitar og pattaralegar, með þykkar rendur, gular og svartar. Börnin voru skelkuð og óhljóðin voru ekki boðleg nágrönnum kl 8 að morgni um helgar. Og af því barnið hafði verið stungið áður, þá hringdi ég á meindýraeyði. Ég sagði börnunum samt ekki af því þar sem fyrsta regla á heimilinu er að það má ALDREI meiða dýr né fólk (nema í sjálfsvörn auðvitað). Ömurlegur tvískinnungsháttur og mér mátti alveg líða ömurlega því það er ekki fallegt auðvitað að drepa eitt né neitt. Meindýraeyðirinn sagði að erfitt væri að koma þeim undan pallinum. Og svo sagði hann að þær væru hvimleiðar. Ég hjó eftir orðinu hvimleiðar því hann sagði ekki banvænar né hættulegar. Heldur hvimleiðar. Svona eins og rigning í vatnsheldum maskara. Eða appelsína föst á milli tannanna. Hvimleiðar. Ekki hættulegar. Og hann setti á sig hræðilega grímu og þykka hanska. Svo hristi hann stóran úðabrúsa sem á voru margar hauskúpur. Það runnu á mig tvær (hræðilegar) grímur. Ég hélt að hann myndi frysta býflugnabú en ekki eitra það. Hann sagði okkur feðginunum að fara inn og loka að okkur. Svo kom býfluga. Og hann úðaði á hana. Hún datt suðandi í jörðina. Og ég var beygð. Og ég tók fyrir augun á barninu. Ég var miður mín. Býflugurnar höfðu ekkert gert okkur. Akkúrat.Ekki.Neitt. Hann hélt áfram að úða og ég gat ekki sagt honum að hætta því það var hellings eitur í loftinu. Ég var miður mín yfir að setja þetta eitur út í andrúmsloftið (og útnöguðu runnarnir fyrir framan húsið bera þess merki að ég er á móti öllu eitri í vistkerfinu). Svo fylgdumst við með hegðun býflugnanna. Þær voru mjög ringlaðar og þær fóru í burtu. Og meindýraeyðirinn sagði að kannski kæmu þær aftur. Og þær gerðu það....eftir langan tíma. Þær.Gáfust.Ekki.Upp. Ég fylltist aðdáun þegar ég sá eina og eina læðast aftur heim. Það var búið að beita efnahernaði á heimili þeirra en þær komu samt aftur. Og ég tók loforð af sjálfri mér að ef þær létu okkur í friði, skyldum við búa saman í sátt og samlyndi.

Nú er mánuður liðinn og börnin eru hætt að setja þjófavarnakerfi bílanna af stað með skrækjunum. Þær skoða býflugurnar því við sögðum þeim að þær ætluðu að eiga heima hjá okkur og að við þyrftum bara að passa að pirra þær ekki (svona eins og má stundum ekki pirra mömmu í tölvunni). Og nú heyrum við gjarnan af pallinum þegar sú 4ra ára segir við þann 2ja ára: „Passavui nú kaddninn minn a pinna ekki býfluuunahrrr“ (Passaðu þig nú kallinn minn að pirra ekki býflugurnar) og sá litli segir „ok“ og heldur áfram að stinga sandi innan á samfelluna. Og þetta er svo ósköp lærdómsríkt fyrir þau bæði. Sú eldri kennir umburðarlyndi og virðingu og sá stutti lærir að hlusta á leiðbeiningar sem og lærir hann virðingu við aðrar verur.

Þegar meindýraeyðirinn var að fara, sagði hann mér að hann gæti fjarlægt köngulóarvefina af gluggum og runnum. Þetta eru bara ósköp venjulegar húsaköngulær, þessar feitu, íslensku sem hanga á gluggunum og fara aldrei inn. Þær trufla mig ekki neitt. Ég var svo miður mín yfir meðferð býflugnanna að ég sagði við hann að ég ætlaði að leyfa þeim að vera. Ég lofaði mér að ég ætlaði ekki að eitra meira fyrir einum né neinum. Og þær hafa launað mér með því að grípa óteljandi flugur sem annars hefðu farið hingað inn. Í gær sá ég hlussugeitung festast í vef köngulóar. Ég horfði á köngulóna stökkva eins og spretthlaupara og vefja geitungahelv.... inn eins og múmíu. Og ég hvatti köngulóna áfram. Það ríkti á milli okkar skilningur og það var jafnvægi á öllu. Mér leið miklu betur og köngulóin fékk kvöldmatinn sinn.

Nú suða býflugurnar í takt við tramp barnanna og við víkjum undan þeim ef þær stefna í átt að okkur. Það er skilningur á milli okkar allra og jafnvægi. 

Rabarbara- og jarðarberjaíspinnar

Ég veit að margir eru að drukkna í rabarbara og hér er góð leið til að nýta hann. Einnig má nota frosinn rabarbara í þessa uppskrift (látið hann þó þiðna fyrst).

Nú eru margir á leið í sumarfrí þegar þetta er ritað, í sumarfríi eða að telja niður sekúndurnar í sumarfrí. Svo eru aðrir eins og við, sem eyðum sumafríinu í að flytja á milli landa. En nóg um það.

Ég fæ oft fyrirspurnir varðandi hvað maður getur haft með sér í nesti þegar farið er í ferðalög. Og þetta er góð spurning því draslið sem selt er í vegasjoppum landsins er til skammar. Og það er engin afsökun að „það hafi ekkert verið til í sjoppunni nema óhollt“. Best er að keyra fram hjá þeim alfarið. Börnin biðja ekki um sjoppustopp nema ef þau vita hvað það er. Þau vita ekki hvað það er, nema ef foreldrarnir (eða aðrir sem þau umgangast mikið) stoppa þar sjálfir. Svo regla númer eitt, tvö og þrjú ef ekki á að borða óhollustu í fríinu, ekkert sjoppustopp!
    
En eitthvað þarf að borða og þá kemur gott skipulag og nestisbox inn í spilið. Það má keyra hvert á land sem er, með gott nesti innanborðs. Það er að segja, þó keyrt sé til Akureyrar eða Egilstaða í einni lotu, er hægt að pakka nesti í kælibox og borða á leiðinni. Jafnvel má gera úr því lautarferð en kannski svo lengi sem metrar á sekúndu eru undir tveggja stafa tölunni. Börn (og fullorðnir) nefnilega elska lautarferðir. Í versta falli má borða nesti í bílnum (gott að taka handklæði með til að setja þannig að ekki fari matur í sætin og svo má dusta handklæðin að matmálstíma loknum). Hér eru nokkrar hugmyndir að nesti:

• Hummus með niðurskornu grænmeti (hægt að hafa vegan, glúteinlaust og mjólkurlaust)
• Hnetusmjör (heimatilbúið eða úr heilsubúð) með hrískexi/maískexi (vegan, glutenlaust og mjólkurlaust). Einnig má nota möndlusmjör eða cashewmauk
• Hrökkbrauð með pestó
• Samlokur eða vefjur með bókstaflega öllu milli himins og jarðar (við reyndar erum ekki mikið fyrir brauðmeti)
• Súpur, hægt að setja á drykkjarfanta, taka með sér glös og hádegismatur leystur!
• Kalt, niðurskorið álegg úr hreinu kjöti (fyrir þá sem borða kjöt)
• Salöt t.d. kjúklingasalat eða salat með reyktum laxi svo lengi sem það er geymt í kæliboxi
• Kalt pastasalat (við borðum reyndar ekki mikið pasta)
• Þurrkaðir ávextir og hnetur (t.d. nemandanasl)
• Hnetukonfekt
• Kartöfluflögur úr heilsubúð (ósykraðar, án bragðefna, aukaefna eða transfitusýra)
• Orkuhnullungar
• Soðin egg til að narta í
• Bananar
• Ferskir ávextir skornir niður í hentugar stærðir, vínber eru líka sérstaklega hentug sem og kirsuberjatómatar (já tómatar eru ávextir) :)
• Vatn á brúsum með t.d. frosnum jarðarberjum eða ferskjum út í
• Gott er að frysta vatnsbrúsa nóttina áður en farið er í ferð (skiljið smá pláss eftir í flöskunni fyrir vatnið til að þenjast út) og taka svo með sér, þá má súpa af því alla leiðina og það helst vel kalt. Gott er að frysta piparmyntublöð ef litla sítrónubáta í vatninu

Það sem ætti að forðast á ferðalögum:

• Sjoppufæði (hamborga, pylsur, heitt nachos o.fl.)
• Jógúrtdrykki (þeir eru annað hvort sykraðir eða innihalda aspartam + litar- og/eða bragðefni)
• Skyrdrykki (sama með skyrdrykkina)
• Sælgæti
• Ís/frostpinna með litar- og/eða bragðefnum
• Gosdrykki  (alla gosdrykki, með/án koffeins og með/án sykurs)
• Kartöfluflögur (með transfitusýrum, bragð- og/eða litarefnum og/eða sykri)
• Kex (allt kex, bókstaflega)
• Orkustangir og próteinbita hvers kyns
• Orkudrykki hvers kyns
   

...og tilfinningin er skrýtin. Svo skrýtin. Litli stubburinn er bara 2ja ára og skældi voðalega aumur fyrsta kvöldið. Hann vildi nefnilega fara „heim“ (til London). Og við skildum hann svo, svo vel því við skældum aðeins innan í okkur líka. EN við erum ægilega heppin með fólk í kringum okkur. Allir eru boðnir og búnir til að létta undir með okkur. Tengdó sótti okkur út á flugvöll og var búin að kaupa mat í ísskápinn og pönnukökurnar glöddu lítil börn sem áttu aðeins erfitt í hamaganginum. Er einhver sú stund til þar sem pönnukökur gleðja ekki? Pabbi var ekki bara búinn að verkstýra málaravinnu á húsnæðinu í marga daga heldur beið okkar sushi frá foreldrunum í innflutningsgjöf sem börnin borðuðu á gólfinu, alveg sama þó við ættum hvorki borð, né stóla né annað. Fyrir þeim er matur bara matur og svengd bara svengd hvort sem maður er í Kína eða Kúlusúkk. Og pabbi var líka búinn að smíða ramma innan í gluggana með svörtu plasti yfir svo íslenska sumarnóttin væri ekki að þvælast fyrir útlendingunum sem kunna ekki lengur á íslenskar sumarnætur og þurfa að sofa í dimmum herbergjum. Það er ekki sjálfgefið að eiga gott stuðningsnet og við erum þakklát öllu því góða fólki sem létti undir flutningunum.

Það er mikil breyting á högum okkar að fara úr 8 milljón manna borg þar sem ysinn og þysinn er krefjandi en skemmtilegur yfir í að heyra hanagal og fuglatíst. Íslendingar sem ég mæti á götum úti gæti allir verið að fara í jarðarför, fáir brosa, margir bölva veðrinu eða ríkisstjórninni og allir eru dökkklæddir. En við horfum út á sjóinn úr stofuglugganum og börnin eru að fara í frábæran leikskóla þar sem allur matur er eldaður frá grunni. Í dag söng næstum 4ra ára Afkvæmið óumbeðin Twinkle Twinkle Little Star fyrir deildina sína háværum rómi. Þessi mús sem grefur sig í hálsakotið þegar ókunnugir nálgast. Og svo spurði hún pabba sinn hvers vegna hann hefði verið með henni í leikskólanum (fyrsta daginn í nýjum leikskóla). Aðlögunin tók um 30 mínútur og málið dautt. Sá stutti varð glaður að sjá sand og skóflu.

Og ég get núna hætt að fálma eftir Brita vatnsíunni (sem maður notar í London til að gera vatnið drykkjarhæft) og get skrúfað beint frá krananum og fengið kalt, gott vatn beint í glasið. Og svo fannst rabarbari í garðinum og ég hoppaði hæð mína af gleði. Afkvæmi nr 1 vildi hins vegar fara í Natural History Museum daginn, og Disney búðina eftir heimkomu en það reyndist erfitt að verða við þeirri bón. Eðlilega. Aðlögun okkar (fullorðna fólksins) er ekki auðveld (pabbinn grætur kaffitárum yfir að missa bestu kaffihús London úr göngufæri) en enginn sagði að hún myndi verða það. Nú á ég aftur gamlan bakstursofn og ég þori ekki að prófa hann, af hræðslu við að ég þurfi að kaupa nýjan samstundis. En eins og ég hef alltaf sagt þá þarf maður ekki að eiga bestu græjurnar til að baka/elda heima og þess vegna ætla ég að nota hann þangað til ég safna mér fyrir nýjum. Ég brenndi þó grjónagrautinn í dag í fyrsta skipti frá því ég byrjaði að búa til grjónagraut. Það var verulega sárt, því ég hendi aldrei mat. Hellurnar bjóða upp á, sýnist mér, volcano eða iceberg stillingu. Svo ég þarf einhvern veginn að haga seglum eftir vindum. Ég er orðin of góðu vön í gegnum tíðina.

Og svo ætla ég ekki að flytja í bili...ég fann nefnilega kvittun frá því þegar við fluttum heim frá London 2007......og þar keypti ég sömu hlutina og ég keypti í London 2010....þið vitið....hraðsuðuketil, brauðrist.....blandara....æi. Og ég er að bíða eftir dóti sem við keyptum 2010....hraðsuðukatli, brauðrist og blandara.....það er á leið yfir hafið í þessum töluðu orðum, í glimmer- og límmiðaskreyttum kössum.  Í geymslu fann ég einmitt...þið giskuðuð rétt....hraðsuðuketil, brauðrist og blandara, frá því við fluttum 2001. Ég er svona raðflytjari (nýyrði) og nenni ekki að flytja aftur...allavega ekki í bili.